Zo herkenbaar!

Een juweeltje, dat is ‘Ziek, zwak en prikkelig.’

Annelies Gramsma neemt je in haar boek vol columns mee in hoe het leven er uit kan zien als je te kampen hebt met een chronische ziekte, of dat nu fysiek is, of mentaal, of misschien wel allebei. Geen zelfhulpboek, maar columns die uit het leven, haar leven, zijn gegrepen en die zo enorm herkenbaar zijn, geschreven met zelfspot zoals zij zelf aangeeft.

De vormgeving van het boekje is een lust voor het oog: prachtige foto’s door Annelies zelf gemaakt nemen een prominente plaats in in het boekje. De natuur is de plek waar zij tot rust komt. Erg herkenbaar om even alleen te willen zijn op een plek zonder al te veel prikkels. Die heb je immers al genoeg, zowel fysiek als mentaal.

Annelies stelt zich kwetsbaar op, laat zien wat het met haar doet dat zij niet kan wat zij zou willen. Er zijn dagen dat ze zich goed voelt, zich vervolgens vol enthousiasme ergens op stort, ver over haar grenzen gaat en daar de dagen daarna de prijs voor betaalt. Dit is voor mij net zo en dat maakt dat dit boekje mij raakt, mij ontroert, mij laat knikken door de herkenbaarheid, maar dat diezelfde herkenbaarheid mij ook boos en verdrietig maakt. De strijd met jezelf, tegen beter weten in je lichaam overbelasten omdat je je overbelaste brein er wel en plezier meedoet. Tenminste, op het moment dat je bijvoorbeeld die wandeling in de natuur maakt, de dag er na is het een heel ander verhaal. Dan kun je jezelf wel vervloeken, dat stomme lijf in elk geval wel.

De column “een bloemlezing van kutopmerkingen” is helaas realiteit. Ook ik denk dat men het over het algemeen niet eens zo rot bedoeld, maar het is wel kwetsend. Want ook wij zouden het graag anders zien, hebben niet gekozen voor een bestaan op de bank met af en toe een uitspatting. En nee, ook ik ben niet zielig, maar soms is het gewoon even Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.

‘Ziek, zwak en prikkelig’ is absoluut niet enkel geschikt voor mensen die chronisch ziek zijn, maar juist voor iedereen. Een boek dat je ook laat lachen en hoe fijn is dat en dat meteen al op een van de eerste pagina’s.

“Misschien ben je ziek, of altijd moe, zit je met je lijf opgescheept als met een oudtante op een eindeloze trouwerij: het zanikt en zeurt maar door, maar je zit eraan vast voor het leven – in tegenstelling tot die oudtante, die uiteindelijk toch een keer naar huis zal moeten.”
(quote blz. 7)

Dank je wel Annelies dat jij ons meeneemt in een leven dat niet zo verloopt als wij willen door fysieke en/of mentale beperking(en), dat je ons laat lachen en ons het gevoel geeft niet alleen te zijn.

Fijn dat ik mee mocht doen aan de blogtour. Dit heeft overigens geen invloed op op mijn mening over het boek.