Lezersrecensie
Dit boek zet je werkelijk aan denken: "het leven is helemaal nog niet zo slecht als je het neemt zoals het komt"
Toen ik door Patricia (de auteur) gevraagd werd of ik mee wilde doen aan haar blogtour rondom haar debuut ‘Oog om oog, tand om tand’ twijfelde ik niet. De synopsis maakte mij namelijk behoorlijk nieuwsgierig naar haar verhaal: een verhaal over zelfreflectie, over stilstaan bij de keuzes die je maakt en je afvragen waarom je die hebt gemaakt? Ik was benieuwd.
Je maakt kennis met Louise, een jonge vrouw, die op een dag haar spullen bijeenraapt en naar Frankrijk vertrekt. Daar maakt ze in haar eentje een wandeltocht langs de Dordogne. Het dierenleed wat zij onderweg aantreft en de nonchalante reacties van mensen hierop, raakt haar diep. Ze ontmoet diverse mensen, waarmee ze mooie gesprekken voert. In haar notitieboekje schrijft ze quotes op die iets met haar doen. De ontmoeting met Jess verandert haar leven; ze denken over vele zaken hetzelfde, kunnen het goed met elkaar vinden en besluiten samen verder op pad te gaan.
Daarnaast maak je kennis met Harry. Harry woont samen met zijn oudere broer Tom bij zijn oma, omdat zij ouders niet genegen en niet in staat zijn de zorg voor hen op zich te nemen. In hun pubertijd willen zij hun ouders ontmoeten en hoewel oma dit liever zou verbieden, begrijpt ze het wel en laat ze het toe. De ontmoeting is geen succes.
Hun leven verandert in sneltreinvaart op een manier die Harry in eerste instantie maar moeilijk kan bevatten en kan verkroppen.
De schrijfstijl van Patricia is sterk verhalend. Hierdoor kreeg ik niet direct een band met Louise en Harry, terwijl je ze best goed leert kennen. Gelukkig veranderde dit naarmate het verhaal vorderde en vooral het verhaal van Harry vond ik erg schrijnend. Ik snap de keuzes die hij maakt, maar het maakt zijn leven er niet gemakkelijker op.
Het dierenleed waar Louise in haar leven mee wordt geconfronteerd is vreselijk. Patricia omschrijft dit bijzonder beeldend, dus af en toe zat ik echt te griezelen. Juist omdat het geen fictie is dit leed, maar nog altijd plaatsvindt.
De manier waarop de twee verhaallijnen bij elkaar komen is verrassend. In elk geval voor mij, want deze verliep toch heel anders dan ik in gedachten had.
Er zitten de nodige maatschappelijke thema’s in het boek, zoals bijvoorbeeld verslavingsproblematiek, criminaliteit, vluchtgedrag, huiselijk geweld, dierenleed, activisme, rouw, maar nergens wordt het zo zwaar dat je het boek opzij wil leggen. Het maakt op een juiste manier deel uit van verhaal van Louise en Harry.
Het verhaal heeft ook mij aan het denken gezet en de scene met Pete raakte me echt in mijn ziel.
““Het leven is helemaal nog niet zo slecht als je het neemt zoals het komt,” zei Jess.”
(quote hoofdstuk 17)
Dank je wel Patricia voor het recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
3.5 sterren
Je maakt kennis met Louise, een jonge vrouw, die op een dag haar spullen bijeenraapt en naar Frankrijk vertrekt. Daar maakt ze in haar eentje een wandeltocht langs de Dordogne. Het dierenleed wat zij onderweg aantreft en de nonchalante reacties van mensen hierop, raakt haar diep. Ze ontmoet diverse mensen, waarmee ze mooie gesprekken voert. In haar notitieboekje schrijft ze quotes op die iets met haar doen. De ontmoeting met Jess verandert haar leven; ze denken over vele zaken hetzelfde, kunnen het goed met elkaar vinden en besluiten samen verder op pad te gaan.
Daarnaast maak je kennis met Harry. Harry woont samen met zijn oudere broer Tom bij zijn oma, omdat zij ouders niet genegen en niet in staat zijn de zorg voor hen op zich te nemen. In hun pubertijd willen zij hun ouders ontmoeten en hoewel oma dit liever zou verbieden, begrijpt ze het wel en laat ze het toe. De ontmoeting is geen succes.
Hun leven verandert in sneltreinvaart op een manier die Harry in eerste instantie maar moeilijk kan bevatten en kan verkroppen.
De schrijfstijl van Patricia is sterk verhalend. Hierdoor kreeg ik niet direct een band met Louise en Harry, terwijl je ze best goed leert kennen. Gelukkig veranderde dit naarmate het verhaal vorderde en vooral het verhaal van Harry vond ik erg schrijnend. Ik snap de keuzes die hij maakt, maar het maakt zijn leven er niet gemakkelijker op.
Het dierenleed waar Louise in haar leven mee wordt geconfronteerd is vreselijk. Patricia omschrijft dit bijzonder beeldend, dus af en toe zat ik echt te griezelen. Juist omdat het geen fictie is dit leed, maar nog altijd plaatsvindt.
De manier waarop de twee verhaallijnen bij elkaar komen is verrassend. In elk geval voor mij, want deze verliep toch heel anders dan ik in gedachten had.
Er zitten de nodige maatschappelijke thema’s in het boek, zoals bijvoorbeeld verslavingsproblematiek, criminaliteit, vluchtgedrag, huiselijk geweld, dierenleed, activisme, rouw, maar nergens wordt het zo zwaar dat je het boek opzij wil leggen. Het maakt op een juiste manier deel uit van verhaal van Louise en Harry.
Het verhaal heeft ook mij aan het denken gezet en de scene met Pete raakte me echt in mijn ziel.
““Het leven is helemaal nog niet zo slecht als je het neemt zoals het komt,” zei Jess.”
(quote hoofdstuk 17)
Dank je wel Patricia voor het recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
3.5 sterren
1
Reageer op deze recensie
