Laat je meevoeren met de getijden

Voordat ik startte in dit boek voor de Hebban Thrillerprijs las ik eerst zijn vorige twee boeken, genaamd ‘De Hollander’ en ‘De Duiker.’ Ik ben blij dat ik dit heb gedaan, omdat je zo het hoofdpersonage uit zijn boeken, Liewe Cupido, veel beter leert kennen. Je kunt de boeken los lezen, maar ik ben van mening dat je dan wel wat mist.

Terug naar ‘De Redder.’
21 Jaar geleden kwam een schip, De Pollux die een dok sleepte, in nood. Twee reddingsploegen voeren uit, die van Ameland en die van Norderney uit Duitsland. De reddingsploeg van Borkum was bezig met een andere reddingsoperatie. Behalve de kapitein van De Pollux, konden alle opvarenden worden gered.

Tijdens een vakantie vinden Nederlanders in Groot-Brittannië resten van een skelet en een reddingsvest met daarop vermeld de naam “Pollux.” Zij meldden hun vondst bij de politie aldaar en het balletje gaat rollen.
Is dit het lichaam van de kapitein dat nog altijd niet gevonden is? De nabestaanden zijn niet echt meewerkend en het onderzoek wil niet meteen vlotten. Xander Rimbach, die we nog kennen uit de voorgaande boeken, is de nieuwe collega van Liewe en kan meteen aan de slag. Maar de redders onderling zwijgen. Niemand lijkt bereid zijn mond open te doen, maar onderhuids broeit er het nodige.
In de tussentijd is Liewe bezig met zijn eigen demonen: de dood van zijn vader laat hem nog altijd niet los. Hij was destijds pas 16 jaar oud maar zit nog altijd met heel wat vragen in zijn maag. Wat als… Liewe keert terug naar Texel, om een oud-collega van zijn vader te spreken. Wie weet kan hij voor meer opheldering zorgen.

De kalme poëtische, soms bijna dromerige, schrijfstijl van Mathijs Deen laten je de omgeving van het Wad voelen: de natuur die daar nog altijd de baas is, de stromen, de geulen, de bewoners van het Wad, de getijden…het is een wereld die ( bijna) op zichzelf staat met haar eigen gewoonten en gebruiken. Als vastelander kom je daar niet zomaar tussen. Deze omgeving, die door Mathijs Deen zo beeldend is verwoord, is de essentie van zijn boeken en maken zijn verhalen anders dan andere thrillers.

Denk niet dat er geen spanning voelbaar is in zijn boeken. Laat je niet op het verkeerde been zetten door zijn manier van schrijven. De spanning zit echter meer onderhuids, zit in andere dingen, is meer onzichtbaar als je niet weet waar je kijken moet.

De personages zijn wederom goed uitgewerkt. Liewe is een getroebleerde man die zijn werk op zijn eigen manier doet en ondertussen nog geen vrede heeft kunnen vinden met de manier waarop zijn vader is komen te overlijden. Zijn hond Vos geeft hem vreugde en het is mooi te lezen hoe de liefde tussen hem en zijn hond groeit. Liewe is geloofwaardig met hoe hij tracht om te gaan met zijn trauma en ondertussen zijn werk probeert te blijven doen.

Net als de twee voorgaande delen lees je dit boek ook het liefst rustig, laat het verhaal binnenkomen, neem er de tijd voor. Mathijs Deen weet hoe hij met taal moet omgaan. Het boek bevat prachtige zinnen, die bij de lezer even de pauzeknop indrukken om het te laten bezinken. Het leven op de eilanden en het Wad vormen een spil in zijn verhalen. Laat je als lezer meevoeren met de getijden die Mathijs Deen je geeft. Je krijgt er geen spijt van.