Een verhaal wat beklijft...

In 1995 debuteerde Christine Otten met het boek Blauw metaal. Dit boek werd genomineerd voor de Debutantenprijs. Hierna heeft zij nog diverse andere boeken geschreven.
Voor mij was het boek Een van Ons mijn eerste kennismaking met het werk van Christine Otten.

Een van Ons vertelt het verhaal van Luc, een gedetineerde die levenslang heeft gekregen en van Katrien, een schrijfster die worstelt met een schrijversblock. Een collega van Katrien vraagt haar of zij in zijn plaats in de gevangenis, waar Luc gedetineerd zit, een workshop schrijven wil geven. Katrien neemt de opdracht aan. Zij heeft zelf geen inspiratie op het moment, de kinderen zijn de deur uit en haar man werkt in het buitenland. Katrien hoopt door het geven van deze workshop weer ergens deel uit van te gaan maken, weer het gevoel te krijgen “er toe te doen.”

Luc neemt geen deel aan de workshop. Wel is hij op de dagen dat de workshop gegeven wordt in de directe nabijheid te vinden. Katrien en Luc maken eigenlijk altijd wel een praatje met elkaar en ontwikkelen samen een soort van ritueel. Katrien vraagt hem mee te doen en hij antwoordt dat hij er over na zal denken.
“Het is een ritueel. Ik geloof niet dat ze een antwoord verwacht.” ( gedachte van Luc).


Het boek gaat krachtig van start: “je weet dat dit dichte wit jou zal verslinden zoals het de stad verzwelgt. Dat de mist het einde inluidt, of een begin; het is maar hoe je het bekijkt. En ergens is dat een opluchting.” Dit roept twee dingen op: naderend onheil of inderdaad, een nieuwe start. Het daagt je in elk geval uit om verder te lezen.

Christine Otten weet op een bijna poëtische manier het leven in de gevangenis te omschrijven: de dagen die allemaal op elkaar lijken en hoe daar door de diverse gedetineerden invulling aan wordt gegeven. Als lezer maak je naast Luc en Katrien ook kennis met Yahya, Jerrol, Kobus, Emre en Eric die ook gedetineerd zijn.
Christine Otten geeft de diverse personages diepte mee; je krijgt als lezer het gevoel deel uit te maken van hun leven, van hun bestaan, van hun diepste angst, hun grootste wens. Tijdens een van de dagen van de workshop behandelen zij het thema “vrijheid,” en wordt duidelijk dat vrijheid voor een ieder een andere betekenis heeft. Emre, een van de deelnemers, weet het mooi te verwoorden: “Hoe je vrijheid en onvrijheid beleeft hangt af van waar je bent, en wie je bent, wat je verhaal is. De een zegt: te veel vrijheid maakt niet gelukkig, terwijl vrijheid voor de andere, voor mij, het hoogst haalbare is wat er bestaat. Geestelijke vrijheid.”
Christine Otten heeft meer van deze prachtige zinnen in haar boek verwerkt, een genot om te lezen.
Zij gebruikt over het algemeen geen al te lange zinnen, behalve in sommige gevallen waarbij de zinnen ellenlang zijn en zonder punten en komma’s. Dit is wellicht even wennen, maar geeft zó duidelijk weer hoe Christine Otten het volgens mij bedoeld heeft: de wirwar aan gedachten die als hersenspinsels door je hoofd razen. Door hiervoor te hebben gekozen krijg je ook weer een dieper beeld van deze persoon.

Het boek is geen thriller in de zin van bloedstollende spanning, maar zeker wel een boek waarbij je door wil lezen, wil weten hoe het verder gaat. Een verhaal ook wat je aan het denken zet over de maatschappij, over vrijheid, over er bij willen horen; het is geen boek wat je direct na het lezen er van los laat, maar een verhaal wat beklijft.