Verlangen naar verlangen

Via De Club van Echte Lezers las ik dit boek en dit was gelijk mijn eerste kennismaking met het werk van Cobi van Baars.

Maak kennis met Eline van der Veer, die als archiefmedewerkster werkt en oude stukken uitzoekt, inventariseert en archiveert. De hemel op aarde voor haar, want ze is erg op zichzelf. Maar de hemel verandert in de hel op aarde, als zij onbedoeld een mail leest die niet voor haar ogen was bedoeld. Ze ontdekt dat haar collega’s de draak met haar steken, haar achter haar rug allerhande bijnamen geven, die niet bepaald vleiend zijn. Haar onzekerheid steekt de kop op; ze wil er enerzijds bij horen, anderzijds is ze liever alleen in haar eigen wereld. Vlakbij haar werk staat een kudde schapen en daar vindt Eline haar rust. Een leugentje om bestwil gaat zijn eigen leven leiden met alle gevolgen van dien.

“Ze ziet iemand die onzichtbaar probeert te zijn, maar zelfs daarin mislukt.” (quote blz. 156)

Een heftig stukje: hier spreekt zo veel verdriet en eenzaamheid uit.

Cobi van Baars heeft op unieke wijze omschreven hoe ‘verlangen’ voelt. Verlangen naar rust, verlangen naar liefde, verlangen naar erbij horen, verlangen naar gewoon jezelf mogen zijn!
De omgang van Eline met de schapen vormt een prachtige symboliek voor het gevoelsleven van Eline. Tevens helpt het Eline om meer helderheid te krijgen in haar hoofd over zaken die voor haar belangrijk zijn.

Niet alleen de schapen zijn belangrijk, maar ook buurman Jaap, die onbewust een grote rol speelt in het leven van Eline. Doordat zij stukjes meekrijgt uit zijn leven, ontwaken er ook bij haar gevoelens die lange tijd in diepe slaap leken. Meer en meer wordt zij zich bewust van haar eigen ‘zijn.”

Zowel Eline als haar collega’s – vooral Reinier en Machteld - komen goed uit de verf. Ook zij hebben hun rol binnen de groep collega’s. Het zet je aan het denken over hoe we allemaal onze rol spelen binnen een groep, afhankelijk van de andere groepsleden passen we ons aan.

De titel is goed gekozen bij het verhaal, maar op welke manier laat ik je liever zelf ontdekken.
Cobi van Baars heeft een fijne soepele schrijfstijl; je beleeft het verhaal van Eline, geschreven in de derde persoon. Toch voel je zeker de connectie met haar: haar onzekerheden, haar fantasietjes, haar dromen, hoe ze met kleine stapjes groeit in haar assertiviteit.

Vacht is een warm, maar ook verdrietig verhaal over verlangen naar verlangen.
Daarnaast is het ook grappig en dat komt door de rol die de schapen spelen; dit is invoelend en vol humor beschreven en ik genoot echt van de gesprekjes die Eline met hen had.

Dank aan De Club van Echte lezers en aan Atlas Compact voor het recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.