Het weinig benijdenswaardige leven van een talibé

Een rood vogeltje brengt ons naar Senegal. Daar verblijft de hoofdpersoon van dit verhaal, de zesjarige Ibrahimah, bij Maraboet Ahmed. De Maraboets verzamelen een hoop kinderen rond zich in een Daara een soort koranschool. Zo was het oorspronkelijk, maar ondertussen zijn er Maraboets die misbruik maken van het systeem om zichzelf te verrijken, en de kinderen aan hun lot overlaten.
Gelukkig heeft kleine Ibrahimah zijn neef en beste vriend Etienne. Hun vriendschap houdt hen staande en samen overwinnen ze veel obstakels.

Keisha Bush gebruikt de techniek van de alwetende verteller, en zo volgen we tegelijkertijd wat er zich in het gezin van Ibrahimah afspeelt, maar leren we ook iets over het verleden van mama Maimouna.
En ook van Maraboet Ahmed volgen we de handel en wandel

Dit is Bush's debuut, en daarvoor put ze uit haar ervaring in Senegal. Het harde leven en het misbruik van de talibe's wordt zonder veel franje verteld. De zinnen zijn eenvoudig en de taal is weinig opgesmukt met veel dialogen. Wellicht probeert Bush je zo mee te trekken in de leefwereld van een zesjarige, maar ook in de stukken waar ze het over de moeder of de Maraboet heeft, vind je dit taalgebruik terug, en dat is minder passend.
Als ik op de flap lees dat Bush een master in creative writing heeft behaald, zijn mijn verwachtingen toch hoger gespannen.
De auteur slaagt er wel in om wat couleur locale van Senegal mee te geven. Je ervaart de drukte van Dakar, je ruikt de geuren van het dorp aan zee.
Maar ze gebruikt ook elementen die ons magisch-realistische aandoen om een soort Afrika-gevoel mee te geven. Jammer genoeg zijn deze elementen niet zo goed uitgewerkt. We vinden ze terug in de epiloog, maar deze epiloog past niet goed bij het hele verhaal en laat je als lezer wat verweesd achter.

De titel De Hemel is van Blik verwijst enerzijds naar de blikken die de talibe's bij hebben om te bedelen, maar een blikken hemel is natuurlijk geen gouden hemel. In deze koranschool vindt Ibrahimah enkel blik en schroot en komt hij niet in de beloofde hemel

Het boek heeft mij zeker geraakt, het verhaal van de talibe's is hartverscheurend en ik heb wel een traan van woede en verdriet gelaten bij zoveel onrecht. Dat vind ik de grote verdienste van het boek: het is echte docufictie (ik leen de term even uit de filmwereld) over wantoestanden.
Jammer genoeg valt het qua schrijfstijl mager uit.