Lezersrecensie
De meisje of het jongen?
Allah, het spijt me.
De dertienjarige Idriss, hoofdpersonage van het boek De Meisje, pent dit zeventig maal neer. Ergens op vakantie in Marokko, het geboorteland van zijn ouders. Omdat hij net heeft ontdekt dat hij op jongens valt.
Jaouad Alloul heeft met De Meisje een deels autobiografisch werk geschreven over zijn gevecht met zijn identiteit. Daarvoor kruipt hij in de huid van Idriss, de jongste van een groot Marokkaans gezin, en moeders lieveling. Al snel merkt Idriss dat hij aangetrokken is tot jongens, maar in de wereld waarin hij opgroeit is dat taboe. We volgen Idriss op weg naar aanvaarding van wie hij echt is en leven mee met zijn uitspattingen, verdriet, twijfel, angst. We leren een jongen kennen die opkomt voor het recht zichzelf te zijn, daarom zijn familie, zijn houvast, zijn warmte moet verlaten, maar toch de weg van de verzoening zoekt. En dat maakt hem tot een erg mooi mens.
Dat Alloul vaak op de planken staat, kan je aan het boek wel merken. In korte hoofdstukken met veel dialoog weet hij een goede vaart te houden in het verhaal. Het geheel is ook gelardeerd met flarden Arabisch, stukken van gesprekken met zijn familie die deels in het Nederlands, deels in het Arabisch verlopen.
Daarbij speelt hij met de layout. Bladzijden met maar 1 woord of 1 zin, stukken geschreven tekst, een zwarte bladzijde als symbool voor een zwarte bladzijde uit zijn leven. Het geeft allemaal extra cachet aan de tekst en laat bepaalde passages extra goed doordringen.
Het boek geeft goed de sfeer in een Marokkaans gezin in België weer. De warme familiebanden, de strakke regels, de mix tussen Belgisch en Marokkaans komen goed tot uiting. Wellicht verwijst de titel De meisje dan ook naar dit half-anderstalige milieu (de meisje is een veel gemaakte fout bij anderstaligen) en tegelijk ook naar de vermenging van de jongen en het meisje - want Alloul vertelt als bijna eerste herinnering dat hij er als kind van overtuigd was dat hij een meisje was.
Hoewel het een heftig en emotioneel verhaal is, is een glimlach en humor nooit ver weg. Dat is het straffe aan het boek: je leeft erg mee met Idriss, je voelt hem wegglijden en gaat met hem in de wanhoop mee, maar tegelijk blijft er altijd iets luchtigs.
De Meisje is een boek dat je in een ruk uitleest. Zijn grote verdienste ligt erin dat je meegesleept wordt in een verhaal dat niet het jouwe is, maar dat op een of andere manier toch herkenbaar voelt.
De dertienjarige Idriss, hoofdpersonage van het boek De Meisje, pent dit zeventig maal neer. Ergens op vakantie in Marokko, het geboorteland van zijn ouders. Omdat hij net heeft ontdekt dat hij op jongens valt.
Jaouad Alloul heeft met De Meisje een deels autobiografisch werk geschreven over zijn gevecht met zijn identiteit. Daarvoor kruipt hij in de huid van Idriss, de jongste van een groot Marokkaans gezin, en moeders lieveling. Al snel merkt Idriss dat hij aangetrokken is tot jongens, maar in de wereld waarin hij opgroeit is dat taboe. We volgen Idriss op weg naar aanvaarding van wie hij echt is en leven mee met zijn uitspattingen, verdriet, twijfel, angst. We leren een jongen kennen die opkomt voor het recht zichzelf te zijn, daarom zijn familie, zijn houvast, zijn warmte moet verlaten, maar toch de weg van de verzoening zoekt. En dat maakt hem tot een erg mooi mens.
Dat Alloul vaak op de planken staat, kan je aan het boek wel merken. In korte hoofdstukken met veel dialoog weet hij een goede vaart te houden in het verhaal. Het geheel is ook gelardeerd met flarden Arabisch, stukken van gesprekken met zijn familie die deels in het Nederlands, deels in het Arabisch verlopen.
Daarbij speelt hij met de layout. Bladzijden met maar 1 woord of 1 zin, stukken geschreven tekst, een zwarte bladzijde als symbool voor een zwarte bladzijde uit zijn leven. Het geeft allemaal extra cachet aan de tekst en laat bepaalde passages extra goed doordringen.
Het boek geeft goed de sfeer in een Marokkaans gezin in België weer. De warme familiebanden, de strakke regels, de mix tussen Belgisch en Marokkaans komen goed tot uiting. Wellicht verwijst de titel De meisje dan ook naar dit half-anderstalige milieu (de meisje is een veel gemaakte fout bij anderstaligen) en tegelijk ook naar de vermenging van de jongen en het meisje - want Alloul vertelt als bijna eerste herinnering dat hij er als kind van overtuigd was dat hij een meisje was.
Hoewel het een heftig en emotioneel verhaal is, is een glimlach en humor nooit ver weg. Dat is het straffe aan het boek: je leeft erg mee met Idriss, je voelt hem wegglijden en gaat met hem in de wanhoop mee, maar tegelijk blijft er altijd iets luchtigs.
De Meisje is een boek dat je in een ruk uitleest. Zijn grote verdienste ligt erin dat je meegesleept wordt in een verhaal dat niet het jouwe is, maar dat op een of andere manier toch herkenbaar voelt.
2
Reageer op deze recensie
