Povere schrijfstijl.

las het veelgeprezen “Norwegian Wood” van Murakami,
...althans tot in de helft.
Als je je in de helft van een boek nog steeds aan 't ergeren bent, dan stop je er beter mee, denk ik.
Ik was er echt onbevooroordeeld aan begonnen.
Maar, wat is er nou zo mooi aan?
Een opsomming van wat een student (de ik-persoon) doet. Een volstrekt oninteressante 19-jarige, die maar wat aan lummelt.
Zeer banale schrijfstijl ook.
En dan die verwijzingen!
Kijk, verwijzingen in boeken kunnen heel leuk zijn, maar niet als ze er zo vingerdik op liggen en als de schrijver ze dan ook nog eens gaat uitleggen.
Voorbeeld: De ik-persoon is een fervent lezer. Hij is nu bezig in De Toverberg van Thomas Mann. Dat boek heeft hij bij zich op de lange rit naar het instituut waar een vriendin van hem verblijft (een kuuroord, een psychiatrische instelling?), zeer afgelegen,op een berg.
De lezer heeft dan al lang gezien dat deze rit nog langer duurt dan de rit van Hans Castorp in De Toverberg.
Maar, dan vraagt een vriendin van de vriendin daarboven wat hij leest.
Ik citeer:
'De Toverberg, van Thomas Mann.', zei ik.
“Waarom neem je uitgerekend dat boek mee hiernaartoe?” zei Reiko perplex.
Daar zat eigenlijk wel iets in.
(einde citaat)
Even later zit hij buiten en kijkt hij naar het raam van de kamer van zijn vriendin.
“Een hele tijd staarde ik naar dat flakkerende lichtje, zoals Jay Gatsby elke avond stond te staren naar de lichtjes aan de overkant van de baai.”
Loop heen!
Norwegian wood? Geef mij maar het liedje van de beatles en niet het gelijknamige boek.