Mooi, mooi, mooi.

Dezelfde maan. Door: Dorien Dijkhuis.

Een associatieve vertelling in de traditie van Bluets (Maggie Nelson) en Dept. of Speculation (Jenny Offill). Als ik dat lees ben ik verkocht. Ik ben fan van Offill en hou giga veel van Nelson! En ondertussen ook van Dijkhuis.

Het duurde een paar pagina’s eer ik om was; de stijl van Dijkhuis is toch heel anders dan van haar Amerikaans collega’s maar eens ik daar vrede mee had was ik ook helemaal into Doriens stijl.

“Vertel me eens iets wat ik nog niet weet.” Een zin die vaak terugkomt in dit boek. Een zin die vorm kan geven aan een relatie, tussen twee personen en naar blijkt ook tussen schrijver en lezer. Ik hing aan de lippen van de schrijver, van mij had het boek best dubbel zo lang mogen zijn.

Ik heb zo veel bijgeleerd (waarom het bidden van roofvogels per abuis bidden is gaan heten bijvoorbeeld), weetjes over dieren, de natuur, andere schrijvers (er wordt niet enkel aan Nelson én Offill gerefereerd) én over mijzelf. Doordat Dijkhuis (schijnbaar?) openhartig haar diepste zielenroerselen met ons deelt voelt dit boek intiem en persoonlijk maar daarnaast ook heel universeel en herkenbaar. Een ‘hoofdkussenboek’ als het ware, om dicht bij je hoofd en hart te koesteren. Er wordt ook naar Sei Shõnagon verwezen.

Nu ik het uit heb wil ik gelijk weer van vooraf aan beginnen. Mooi, mooi, mooi. En ik wil meer, meer, meer.