Moeders

Het doorboorde hart van Amélie Nothomb

Mijn laatste Nothomb is alweer een jaar of twintig geleden. Toen ik las dat haar laatste boek over leven zonder moederliefde ging kon ik het niet laten liggen. Kinderloos als ik ben heb ik wel iets met dat onderwerp.

Na amper een halve pagina wist ik alweer wat een echte Nothomb is: het lijkt eenvoudig (qua verhaal en schrijfstijl), doet zelfs af en toe wat kluchtig aan maar ondertussen fileert ze meticuleus haar personages en hun verhaal.

In Het doorboorde hart volgen we Diane, dochter van het mooiste meisje van het dorp Marie, opgegroeid zonder moederliefde. We zien haar opgroeien van klein wijs meisje tot intelligente vrouw die, in tegenstelling tot wat ze zelf vermoedt, nog altijd door haar jeugd getekend en gedreven wordt. Hoewel ze zichzelf heeft gewapend en absurd hard werkt, trapt ze nog steeds in valkuilen die ze niet eens herkent.

Aan je familie, aan je nest ontkom je nooit, dat wordt in deze roman pijnlijk duidelijk. Duidelijk is ook hoe onduidelijk het concept familie is. Banden worden verbroken en dan toch weer aangehaald (althans geprobeerd), daders worden slachtoffers en omgekeerd. Gedrag wordt overgeërfd of doorgegeven, wat gekend is trekt men aan.
Met de nodige humor wordt één van de (soms) gitzwartste plaatsen op de wereld geschetst: home (bitter) sweet home.