Geloof

Kom, roep het van de bergen. Door James Baldwin.

Mijn derde Baldwin. En hoewel Baldwin mijlenver van mij afstaat (qua tijdperk van leven, qua geslacht, qua kleur) bevat ook dit (sterk autobiografisch gekleurde) boek enorm veel herkenbaars voor mij. Want hoewel het hier gaat over de 14-jarige John, 14 in 1935, die opgroeit in het gezin van een tirannieke prediker bij de pinkstergemeente gaat het ook over veel meer dan dat. Geloof, familiebanden, schandalen, geheimen, mensen die zich beter voelen dan iemand anders, mensen die een bord voor hun kop hebben,… dat zijn allemaal dingen die nog steeds een rol spelen in onze levens, al zijn we bijna 100 jaar verder.

Het verhaal van John en zijn (spiritueel) ontluiken wordt afgewisseld met het verhaal van zijn moeder, stiefvader en tante. We zien hoe zijn familie is geworden wie ze zijn; welke pijn en verdriet, welke problemen er aan de basis liggen van de familie-dynamieken die er spelen. Baldwin laat haarscherp zien dat mensen worden wie ze zijn doordat ze van jongs af aan in een bepaalde mal gestompt worden. En hoe moeilijk het is om uit die mal, die dynamieken los te komen. Geloof, de vieringen, het bidden, kunnen daar een hulpmiddel bij zijn. Al kan het geloof ook misbruikt worden. Of als vervanging van normale, menselijke communicatie en relaties worden gebruikt.

John is een intelligent, pienter, aandoenlijk jongen, die je zo in je hart opneemt. Als het kon ging ik hem alsnog een verjaardagstaart brengen. Er zijn dingen die geschreven moeten worden om de weg vrij te maken voor iets anders. Dit boek staat vol van woede die iets opbouwt.