Donker licht

Op aarde schitteren we even door Ocean Vuong

Dit is de debuutroman van de dichter Ocean Vuong en dat hij een dichter is schemert tussen de bladzijden door. Het maakt dat dit boek, dat meedogenloos donker is, toch vele lichtpuntjes bevat.

Dit boek is in feite een brief van een achtentwintigjarige zoon (Hondje) aan zijn moeder, die niet kan lezen. Het feit dat zij niet kan lezen maakt dat zijn brief eerlijker is, en pijnlijker. Tijdens het schrijven schippert hij heen en weer tussen heden en verleden, tussen de herkomst van zijn familie en zijn eigen jeugd. Zo krijgen we naast het verhaal van een eerste liefde ook het verhaal van een familie die geteisterd is door de oorlog in Vietnam en het bijhorende trauma. Iets dat van generatie op generatie in de vorm van geweld wordt doorgegeven. Het leven van de moeder en grootmoeder bestond uit geweld, het leven van Hondje nu ook. Maar naast al het geweld is er ook plaats voor liefde. Tussen ouders en kinderen, tussen jongens en voor het leven.

In Op aarde komen verschillende problematieken aan bod: oorlog, trauma, PTSS, verslaving, gezinsgeweld, integratie, ras, immigratie,… Dit alles op een meeslepende, vaak poëtische manier verteld, doordrenkt van een zwart en een gouden randje. Deze brief gaat over op zoek zijn naar een manier van leven, overleven. Je eigen weg zoeken (al schrijvend en al levend) en vinden, uitzoeken wat je gelukkig maakt, wat bij je past en hoe je de verschillende werelden waarin je je beweegt met elkaar kan verbinden. Op een manier die maakt dat er liefde, geluk kan bestaan zonder geweld en pijn. Iets waar we allemaal naar op zoek zijn.