Vol actie en vlot geschreven maar voorspelbaar

Zoals wel vaker gebeurd werd ik door de schrijver, deze keer Willem Groeneveld, benaderd via Instagram met de vraag of ik zijn boek ‘Format’ wilde lezen en recenseren. Althans of ik hem wilde e-mailen met mijn NAW gegevens. Nadat ik even gekeken had waar het boek overging heb ik besloten om te e-mailen. Vooral de smartphone verslaving die op de achterzijde gemeld wordt sprak mij aan en een nieuwe populaire app. Past wel in de huidige maatschappij dacht ik zo en ik werd dan ook wel nieuwsgierig naar het inhoudelijke verhaal.

Bij binnenkomst van het boek eerst goed de cover bestudeerd waarop een winterse, mysterieuze sfeer wordt geschept. Daarbij dacht ik nog goh dat hebben wel al jaren niet meer mee mogen maken helaas. De silhouetten van de mensen op de achtergrond geven nog een extra duister tintje aan de omslag en de titel in rood springt in het oog. De omslag van het boek zou wel mijn aandacht trekken mocht ik het boek in de boekhandel tegenkomen.

De schrijfstijl leest vanaf het eerste moment gemakkelijk, bevat geen moeilijke bewoording of diepgaande dialogen waar langer over nagedacht moet worden. Ik las het boek vlot door en was er niet veel leesuurtjes aan kwijt. De opdeling van 21 hoofdstukken zorgt voor overzicht samen met de plaatst en tijdsaanduidingen die soms ook meerdere malen in een hoofdstuk voorkomen. Deze aanduidingen waren wel noodzakelijk om als lezer te bevatten waar we in het verhaal samen met de personages beland waren. Het verhaal speelt zich namelijk af door verschillende delen van o.a. Nederland.

“Uit zijn binnenzak haalde hij een envelop en overhandigde die aan de vrouw.”

Ondanks dat ‘Format’ een vlot lopend verhaal is wat veel actie bevat was het voor mij een minder boeiend boek helaas. Ik had vrij snel een duidelijk vermoeden waar het complete verhaal heen zou leiden, wie de boosdoeners waren en hoe het plot zich zou ontvouwen. Daarbij vind ik de manier waarop de hoofdpersonages reageren soms onlogisch of te ongevoelig. Er had meer aandacht besteed kunnen worden aan de onderlinge banden van de karakters en diens persoonlijkheden. Hierdoor ontwikkeld de lezer van een verhaal gemakkelijker een meelevend gevoel met wat de personages ondergaan en meemaken. Waardoor als gevolg weer de spanningsboog automatisch aangetrokken wordt en de aandacht van de lezer vastgehouden wordt.

“Ze had geen keuze, want wat als ze zou weigeren? Wat zou er dan gebeuren?”

Ik snap waarom de schrijver voor een Nederlandse achtergrond heeft gekozen ten opzichte van het herkennen van omgeving voor de lezers. Maar mijn gevoel ten opzichte van de manier waarop de mensen reageren op de app en dergelijke handelingen gaan verrichten is het theatraal. Het komt niet overeen met de cultuur en mentaliteit van de Nederlandse bevolking naar mijn idee maar past meer bij bijvoorbeeld de Amerikaanse filmindustrie.

“Met piepende banden scheurden ze weg van de plek des onheils en reden naar Hillegersberg, waar Ahmed woonde.”

Toch is het zoals altijd alleen maar mijn mening. Andere lezers zullen het verhaal weer op een hele andere manier ervaren en het wellicht helemaal niet met mij eens zijn. De potentie van de schrijver staat buiten kijf en ik moedig Willem Groeneveld dan ook vooral aan om door te blijven te schrijven. Want alleen door veelvuldig je fantasie aan het werk te zetten blijft je creativiteit en vooral, niet onbelangrijk, je schrijftalent door ontwikkelen.

Lieve leesgroet, Elsa.