Lezersrecensie
Fenomenaal
Wie er achter dit pseudoniem zit, is inmiddels wel wereldwijd bekend. Het schrijversechtpaar heeft met hun rijke oeuvre bewezen tot de wereldtop te behoren als het om het schrijven van thrillers gaat.
Tess heeft na de breuk met haar vriend Jason haar leven weer op orde. Ze delen de voogdij over hun peuterdochter Poppy. Jason is inmiddels opnieuw getrouwd, zelf heeft ze ook weer een prille liefde.
Totdat Poppy ineens vreemde taal begint uit te slaan en een alarmerende, zwarte tekening maakt, waarop een figuur te zien is die van een toren valt. Tess raakt ervan overtuigd dat Poppy getuige is geweest van een misdrijf, of iets hierover gehoord heeft. De politi gelooft haar niet en dus besluit ze zelf om op onderzoek te gaan
Nicci French raakt de lezer diep met hun schrijfstijl. Levensecht zetten ze neer hoe ijzingwekkend Tess zich in allerlei bochten moet wringen om haar dochter te beschermen en er gelijktijd achter wil komen wat er aan de hand is. Dreiging en gevaar liggen op de loer, ze kruipen onder de huid. Tess is oersterk als het om Poppy gaat, en voor niets en niemand bang.
French is er altijd een meester in om tot diep in details te gaan, zonder dat dit gaat storen. Men volgt haar personage op de voet in alle handelingen en gedachten. Wie Noet horen wil is van begin tot eind Tess’ verhaal. Haar verwoede pogingen om tot de politie door te dringen, haar wanhoop,
gedachten, haar acties en zorg. French dringt diep tot haar door, de lezer voelt in elke vezel wat Tess beweegt en geeft haar alle sympathie.
De auteurs slagen erin om aan de meest gewone dingen subtiel een onderlaag van gevaar mee te geven dat maakt dat men het boek onmogelijk weg kan leggen.
Het blijft onderhuids smeulen tot het tot een zinderende ontknoping komt. Eentje die Frecnh met de lezer, door de ogen van Tess, voorbereidt en geen totale verrassing meer is, maar door de schrijfstijl met de uiterst kleine prikkels een spanning geven en die bijna niet te dragen is. Precies zoals het voor Tess is.
Wie niet horen wil ontaardt in een ijzingwekkend kat-en-muisspel met aan het eind nog een fijne twist, zoals we die van Nicci French kennen. Op de laatste pagina laten ze ook nog zien hoe Tess gegroeid en geleerd heeft om echt voor zichzelf op te komen.
Wie niet horen wil laat zien tot hoever een vrouw kan gaan als het om haar kind gaat. Nicci French op hun best.
Tess heeft na de breuk met haar vriend Jason haar leven weer op orde. Ze delen de voogdij over hun peuterdochter Poppy. Jason is inmiddels opnieuw getrouwd, zelf heeft ze ook weer een prille liefde.
Totdat Poppy ineens vreemde taal begint uit te slaan en een alarmerende, zwarte tekening maakt, waarop een figuur te zien is die van een toren valt. Tess raakt ervan overtuigd dat Poppy getuige is geweest van een misdrijf, of iets hierover gehoord heeft. De politi gelooft haar niet en dus besluit ze zelf om op onderzoek te gaan
Nicci French raakt de lezer diep met hun schrijfstijl. Levensecht zetten ze neer hoe ijzingwekkend Tess zich in allerlei bochten moet wringen om haar dochter te beschermen en er gelijktijd achter wil komen wat er aan de hand is. Dreiging en gevaar liggen op de loer, ze kruipen onder de huid. Tess is oersterk als het om Poppy gaat, en voor niets en niemand bang.
French is er altijd een meester in om tot diep in details te gaan, zonder dat dit gaat storen. Men volgt haar personage op de voet in alle handelingen en gedachten. Wie Noet horen wil is van begin tot eind Tess’ verhaal. Haar verwoede pogingen om tot de politie door te dringen, haar wanhoop,
gedachten, haar acties en zorg. French dringt diep tot haar door, de lezer voelt in elke vezel wat Tess beweegt en geeft haar alle sympathie.
De auteurs slagen erin om aan de meest gewone dingen subtiel een onderlaag van gevaar mee te geven dat maakt dat men het boek onmogelijk weg kan leggen.
Het blijft onderhuids smeulen tot het tot een zinderende ontknoping komt. Eentje die Frecnh met de lezer, door de ogen van Tess, voorbereidt en geen totale verrassing meer is, maar door de schrijfstijl met de uiterst kleine prikkels een spanning geven en die bijna niet te dragen is. Precies zoals het voor Tess is.
Wie niet horen wil ontaardt in een ijzingwekkend kat-en-muisspel met aan het eind nog een fijne twist, zoals we die van Nicci French kennen. Op de laatste pagina laten ze ook nog zien hoe Tess gegroeid en geleerd heeft om echt voor zichzelf op te komen.
Wie niet horen wil laat zien tot hoever een vrouw kan gaan als het om haar kind gaat. Nicci French op hun best.
1
Reageer op deze recensie