Lezersrecensie
Meer romantiek dan spanning
De Vlaamse Vivian Helena schreef eerder al een trilogie die zich afspeelt in ijskoude oorden. Buffelbloed is het tweede deel van een nieuwe serie rond de Zuid-Afrikaanse inspecteur William Botha en Dinah Lewis, waarmee ze haar lezers meeneemt naar de warmere gebieden op aarde.
William Botha ontdekt een grote hoeveelheid menselijk bloed naast een dode buffel. Bij zijn onderzoek in deze zaak krijgt hij onverwacht hulp van Dinah Lewis, die terugkeert om te onderzoeken of haar relatie met Williams baas nog kans op slagen heeft. Tijdens hun zoektocht belanden Dinah en William in een netwerk van corruptie.
Dinah en William vertellen beurtelings het verhaal, waarbij ze elkaar steeds aanvullen. Het is verfrissend om sommige zaken van twee kanten te kunnen zien.
Helena heeft een lichtvoetige schrijfstijl, met een vrolijke toon en goede dialogen. Zij bouwt het verhaal mooi op, maar laat intussen romantische intriges om de oren dwarrelen. Dit feelgood-aspect heeft behoorlijk de overhand in het verhaal, alsof het politie-onderzoek eigenlijk bijzaak is.
Buffelbloed is het tweede deel van een serie en dat is goed merkbaar. De auteur grijpt er zonder nadere uitleg vaak op terug. Waarschijnlijk heeft ze in het eerste boek iedereen voorgesteld en maakt ze daarom geen woorden vuil aan uiterlijk of gebeurtenissen. De personages blijven hierdoor vaag.
De auteur overtuigt niet helemaal met de wijze waarop zij Dinah neerzet. Deze zeer ervaren inspecteur lijkt soms weinig slagvaardig en soms zelfs zwak, als ze maar blijft zwalken tussen de aandacht van twee mannen. Het tamelijk seksistische gedrag en woordgebruik van rangers is mogelijk realistisch, maar heel onaangenaam.
Storend is de overvloed aan cursieve zinnen die gedachtes moeten uitdrukken; en eveneens cursieve, ellenlange volslagen onbekende vreemde uitroepen of krachttermen. Het kan zijn dat dit een Zuid-Afrikaans laagje moet meegeven, maar het is teveel.
Buffelbloed is een typisch Zuid-Afrikaas verhaal, met thema’s als illegale handel in wilde dieren en stroperij. Het kent een goede opbouw en leest prettig, als mens de vele cursieven voor lief neemt. Lezers die houden van feel-good met spanning zullen er zeker plezier aan beleven.
Het zal de lezer die het vorige boek niet kent ongetwijfeld teleurstellen dat hele gedeeltes daar naar terugverwijzen. Mondjesmaat sluipt er wat informatie naar boven en kunnen er vermoedens rijzen, maar veelal ontbreekt een gevoel van vaste grond onder voeten. Daarbij komt dat Helena Buffelbloed niet afrondt. De zaak wordt niet opgelost, er is geen ontknoping, er resten losse eindjes. Het is de vraag of dit wijst op een vervolg. In dat geval zal men de boeken allemaal echt op volgorde moeten lezen.
Deze recensie staat ook op Vrouwenthrillers.nl
William Botha ontdekt een grote hoeveelheid menselijk bloed naast een dode buffel. Bij zijn onderzoek in deze zaak krijgt hij onverwacht hulp van Dinah Lewis, die terugkeert om te onderzoeken of haar relatie met Williams baas nog kans op slagen heeft. Tijdens hun zoektocht belanden Dinah en William in een netwerk van corruptie.
Dinah en William vertellen beurtelings het verhaal, waarbij ze elkaar steeds aanvullen. Het is verfrissend om sommige zaken van twee kanten te kunnen zien.
Helena heeft een lichtvoetige schrijfstijl, met een vrolijke toon en goede dialogen. Zij bouwt het verhaal mooi op, maar laat intussen romantische intriges om de oren dwarrelen. Dit feelgood-aspect heeft behoorlijk de overhand in het verhaal, alsof het politie-onderzoek eigenlijk bijzaak is.
Buffelbloed is het tweede deel van een serie en dat is goed merkbaar. De auteur grijpt er zonder nadere uitleg vaak op terug. Waarschijnlijk heeft ze in het eerste boek iedereen voorgesteld en maakt ze daarom geen woorden vuil aan uiterlijk of gebeurtenissen. De personages blijven hierdoor vaag.
De auteur overtuigt niet helemaal met de wijze waarop zij Dinah neerzet. Deze zeer ervaren inspecteur lijkt soms weinig slagvaardig en soms zelfs zwak, als ze maar blijft zwalken tussen de aandacht van twee mannen. Het tamelijk seksistische gedrag en woordgebruik van rangers is mogelijk realistisch, maar heel onaangenaam.
Storend is de overvloed aan cursieve zinnen die gedachtes moeten uitdrukken; en eveneens cursieve, ellenlange volslagen onbekende vreemde uitroepen of krachttermen. Het kan zijn dat dit een Zuid-Afrikaans laagje moet meegeven, maar het is teveel.
Buffelbloed is een typisch Zuid-Afrikaas verhaal, met thema’s als illegale handel in wilde dieren en stroperij. Het kent een goede opbouw en leest prettig, als mens de vele cursieven voor lief neemt. Lezers die houden van feel-good met spanning zullen er zeker plezier aan beleven.
Het zal de lezer die het vorige boek niet kent ongetwijfeld teleurstellen dat hele gedeeltes daar naar terugverwijzen. Mondjesmaat sluipt er wat informatie naar boven en kunnen er vermoedens rijzen, maar veelal ontbreekt een gevoel van vaste grond onder voeten. Daarbij komt dat Helena Buffelbloed niet afrondt. De zaak wordt niet opgelost, er is geen ontknoping, er resten losse eindjes. Het is de vraag of dit wijst op een vervolg. In dat geval zal men de boeken allemaal echt op volgorde moeten lezen.
Deze recensie staat ook op Vrouwenthrillers.nl
1
Reageer op deze recensie
