Lezersrecensie
Je móet gewoon verder lezen...
Het ongemakkelijke gevoel bekruipt me gelijk bij het begin weer. Lilia en Elena kunnen niet zonder, maar ook niet met elkaar. Ze missen elkaar als ze elkaar uit het oog verliezen, maar ze zijn ongemakkelijk zodra ze elkaar weer treffen. Het is de rode draad in deze hele serie. Ferrante weet dit in haar schrijfstijl prachtig te treffen.
Het is Elena die de vertelrol heeft. En wat ze vertel, gaat uitsluitend over haar relatie met Lila, over hun vriendschap, hun concurrentiestrijd. In de marge spelen daar andere mensen een rol, natuurlijk. En in dezelfde marge blijkt Elena’s eigen persoonlijke leven. Dit stipt ze heel spaarzaam aan, altijd in een soort oppervlakkige samenvatting, met als enige doel om de lezer een beetje op de hoogte te houden van haar ontwikkelingen in het leven, naast Lila.
Tot in dit derde deel. Door de verwijdering tussen de twee vriendinnen – ook de fysieke afstand – raakt lila meer op de achtergrond en vertelt Elena meer over haar eigen leven, haar tegenvallende huwelijk, het haar als zwaar ervaren moederschap en haar teleurstelling over überhaupt de inhoud van haar leven. Lila en zij blijven elkaars spiegel, wat er ook gebeurt, ze snakken naar elkaars goedkeuring en altijd sluimert er die afgunst.
Ferrante schrijft zo meeslepend dat ik compleet opgenomen word in het de verpauperde criminele arbeiderswijk van Napels van eind jaren ’60, begin ’70, waar geweld aan de orde van de dag is. Het is de tijd van heersend fascisme, de opkomst van de communistische partij met enerzijds rellen in de wijk, waar Lilia nog steeds woont, en anderzijds de vurige debatten en studentenemonstraties in Milaan en Pisa, de wereld van Elena.
Heerlijk om te lezen weer. En elk deel eindigt met een heuse cliffhanger. Je móet wel verder lezen!
Wie Elena Ferrante is, weet niemand, nog steeds niet. Er zijn vermoedens, natuurlijk. Die gaan in de richting van een journalist/auteur en zijn vrouw, een vertaalster. Men neigt het meest naar die man, maar naar mijn mening zijn er stukken in de boeken die alleen maar door een vrouw geschreven kunnen zijn, omdat een man zich onmogelijk in sommige zaken zo exact kan verplaatsen. Zijn vrouw, die vertaalster, is op zijn minst mede-auteur. Mogelijk is het een coproductie, dat gebeurt tenslotte vaker.
Het is Elena die de vertelrol heeft. En wat ze vertel, gaat uitsluitend over haar relatie met Lila, over hun vriendschap, hun concurrentiestrijd. In de marge spelen daar andere mensen een rol, natuurlijk. En in dezelfde marge blijkt Elena’s eigen persoonlijke leven. Dit stipt ze heel spaarzaam aan, altijd in een soort oppervlakkige samenvatting, met als enige doel om de lezer een beetje op de hoogte te houden van haar ontwikkelingen in het leven, naast Lila.
Tot in dit derde deel. Door de verwijdering tussen de twee vriendinnen – ook de fysieke afstand – raakt lila meer op de achtergrond en vertelt Elena meer over haar eigen leven, haar tegenvallende huwelijk, het haar als zwaar ervaren moederschap en haar teleurstelling over überhaupt de inhoud van haar leven. Lila en zij blijven elkaars spiegel, wat er ook gebeurt, ze snakken naar elkaars goedkeuring en altijd sluimert er die afgunst.
Ferrante schrijft zo meeslepend dat ik compleet opgenomen word in het de verpauperde criminele arbeiderswijk van Napels van eind jaren ’60, begin ’70, waar geweld aan de orde van de dag is. Het is de tijd van heersend fascisme, de opkomst van de communistische partij met enerzijds rellen in de wijk, waar Lilia nog steeds woont, en anderzijds de vurige debatten en studentenemonstraties in Milaan en Pisa, de wereld van Elena.
Heerlijk om te lezen weer. En elk deel eindigt met een heuse cliffhanger. Je móet wel verder lezen!
Wie Elena Ferrante is, weet niemand, nog steeds niet. Er zijn vermoedens, natuurlijk. Die gaan in de richting van een journalist/auteur en zijn vrouw, een vertaalster. Men neigt het meest naar die man, maar naar mijn mening zijn er stukken in de boeken die alleen maar door een vrouw geschreven kunnen zijn, omdat een man zich onmogelijk in sommige zaken zo exact kan verplaatsen. Zijn vrouw, die vertaalster, is op zijn minst mede-auteur. Mogelijk is het een coproductie, dat gebeurt tenslotte vaker.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Erika
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
