Een oprecht en mooi verhaal over Hildeke

Anders dan de titel doet vermoeden, beschrijft Lieve Joris in het boek ‘Hildeke’ niet alleen het leven van haar zus met het syndroom van Down, maar geeft ze in het eerste deel een prominente plaats aan ‘de schepper’, ofwel haar vader. Na zijn overlijden, haalt ze in het ouderlijk huis herinneringen op tijdens het opruimen, en kijkt ze terug op zijn leven en vooral de laatste jaren van aftakeling door dementie. Maar ook verhalen over een verder verleden komen aan bod, waarmee ze een beeld schetst over haar familie.
Na het wegvallen van hun vader moeten Lieve en haar broers en zussen beslissen over de zorg voor hun zus Hildeke, een vrouw met Downsyndroom, die op eigen manier haar verdriet verwerkt met de eenvoudige uitspraak: ‘Mijn papa is dood.’
In het tweede deel van het boek, neemt Lieve ons verder mee in het leven van Hildeke en hoe zij door broers en zussen, na het wegvallen van hun ouders, opgevangen wordt. Ieder doet dat op zijn of haar eigen manier, niet altijd met onderling begrip. Maar wel steeds met de liefde voor Hildeke, die naarmate ze ouder wordt steeds meer angsten ontwikkeld en zichtbaar achteruit gaat.
Het boek beschrijft op een mooie en kleine manier hoe, ondanks de oordelen van de buitenwereld, de familie hun zus in hun midden op een respectvolle manier opneemt. Naast het taalgebruik draagt zeker ook de omslag van het boek met tekeningen van Hildeke, daar aan bij.