Eberhard doet het met Amalia

Is het storend wanneer je aan een boek begint en vooraf al weet dat het karakter van de protagonist is gebaseerd op de Amsterdamse burgemeester Eberhard Edzard van der Laan? Geenszins, is mijn ervaring. Sterker: de gebaren van Robert Walter, diens rook- en drinkgedrag, alles komt je bekend voor en je gaat er eens lekker voor zitten. En dan die vrouw van Robert: Sylvia. Herkennen we daarin niet Amalia Rodriguez, de Spaanse vrouw van Herman Koch? Dat maakt het allemaal nog spannender: de vrouw van Herman Koch die een zielsgelukkige relatie heeft met Eberhard van der Laan. Waarom heeft De Telegraaf daar nog niet over geschreven?

De greppel is een whodunnit (if anybody did anything at all): Tijdens een receptie ziet Robert vanuit zijn ooghoek Sylvia haar hoofd in de nek gooien en aanstekelijk lachen tegen de saaie wethouder Van Hoogstraten. Die dwarsknuppel is slechts in windmolens geïnteresseerd. Het begint Robert te irriteren zoals die twee het daar gezellig met elkaar hebben, terwijl hij slechts zijn burgerlijke plicht vervult als gastheer bij een stadse borrel. En maar lullen, loze woorden tegen mensen wie het geen reet interesseert wat hij zegt. Ze horen hem toch niet, want alleen ‘praten’ met de burgemeester is al genoeg. Als hij zich uiteindelijk bij zijn vrouw voegt, maakt Van Hoogstraten zich verdacht snel uit de voeten, maar niet na nog even veelbetekenend zijn hand op de arm van Sylvia te hebben gelegd. Samen met zijn Spaanse schone ontvlucht Robert via een achterdeur de receptie. Onderweg naar huis bezoeken zij nog een horecagelegenheid. De burgemeester probeert de uiterlijke signalen van zijn vrouw, de trekjes waarmee ze haar overspel kan verraden, te ontdekken.

Wat een tobberd, die Robert. Je ziet helemaal binnenvetter Van der Laan voor je. Huppakee, weer een half flesje wijn voordat een vergadering begint, nog een laatste sigaretje (voor hun achttienjarige dochter Diana houdt Robert verborgen dat hij rookt). En juist als hij zich voorbereidt op een belangrijk debat, komt ook nog eens zijn vierennegentigjarige vader onverwacht op bezoek in de Stopera. De oude man kondigt aan dat hij en zijn vrouw (moeder van RW) hebben besloten binnenkort hun leven te beëindigen. Twee kerngezonde mensen… “We willen je er niet mee overvallen.”

“Heb ik weer.” Je hoort het Robert denken. Ondertussen blijft hij maar spoken zien, zoekt hij bevestiging voor zijn vermoeden dat Sylvia vreemd gaat met die verdomde Van Hoogstraten. Wie zoekt die vindt, zo ook Robert. Maar of dat de realiteit weerspiegelt? En hoe komt het nu dat pa-lief nog geen jaar later in een Ferrari-rode open sportwagen rijdt en moederlief is heengegaan?

De greppel is een heerlijk verhaal, niet te vergelijken met de voorgaande roman Geachte heer M.. Toch was het nog beter geweest als Robert Walter niet zo was blijven malen met betrekking tot (vermeend?) overspel. Na zo’n 130 pagina’s weten we het wel. Juist daarna pakte het verhaal me bij mijn lurven. Van een thriller is geen sprake, en dat is maar goed ook!