Onthaasten

Klusjesman Reinout weet altijd iets van zijn gading te vinden bij het grofvuil. Zelden koopt hij iets nieuws, tot ergernis van zijn vriendin Carmen. Zij is receptioniste in het hotel waar hij in dienst is en beëindigt ten slotte hun relatie wat betekent dat hij moet verhuizen. Hij onderdrukt de neiging te zwelgen in het gemis.

“In plaats daarvan stelde hij zich een ander leven voor, iets wat hij gewoon was te doen wanneer de werkelijkheid het liet afweten.”

Als hij bij het grofvuil in een kastje een oude brief vindt, blijkt deze een aquarel te bevatten van een Zuid-Europees landschap. Op de achterkant de tekst Ce que je sais c’est que je t’aime (Wat ik weet is dat ik van je hou). De brief is gericht aan ene Johan in de Sarphatistraat in Amsterdam en afkomstig van Michelle Gan, 18 Passage du Gantelet, Paris. Mede gezien zijn eigen gemoed nu Carmen hem heeft verlaten, besluit Reinout op zoek te gaan naar de geschiedenis achter dit verhaal. Bovendien probeert hij erachter te komen wie of wat hij zelf is.

“Wat was er van Johan en Michelle geworden? Voor hij Carmen kon loslaten, de herinnering aan haar liefde laten wegdrijven uit zijn hart, moest hij weten of het bij de twee geliefden van de aquarel wél gelukt was. Als dat zo was, als die het hadden gered, dan was er voor hem en Carmen ook nog hoop. Zo wilde hij het.”

Als het hotel wordt gemoderniseerd, het verleden achter zich laat, is er geen reden te blijven en Reinout reist af naar Parijs, maar niet nadat hij zijn oude leermeester om advies heeft gevraagd. Dat oude, het wat-ooit-was, speelt als een rode draad door deze nostalgische, soms ietwat melancholische debuutroman. In een antiquariaat ziet hij een oud exemplaar De graaf van Montecristo, het boek dat hij thuis in de boekenkast heeft staan. Toch schaft hij de Franse editie aan, het verhaal waarin Edmond Dantès ontsnapt uit het gevang en terugkeert als de graaf van Montecristo. Hij koestert het boek op weg naar zijn hotel, maar ten gevolge van een verkeerde kledingkeuze wordt hij in elkaar geslagen waarop de roman in de modder belandt. Het is een kantelpunt in het verhaal. Of Reinout de voormalige geliefden uiteindelijk weet te vinden, hun locatie te lokaliseren, mag de lezer zelf ontdekken.

Del Prado heeft met zijn debuut een bijzonder verhaal geschreven, zonder sensatie of het obligate coming-of-age zoals je helaas bij veel debutanten ziet. Het is, ondanks de verplaatsingen van de protagonist, een roman die sereniteit uitstraalt, contemplatie op zekere momenten, onthaasten. Het huis van Dantès smaakt naar meer.

“ ‘Kom, meneer Dantès,’ zegt de oude dan. ‘We gaan naar huis.’ ”