Lezersrecensie
Pijnlijk (autobiografisch?)
In 1946 wordt Maarten Kostwinder geboren in een christelijk dorpje in Zeeland. Hij heeft vier oudere broers en een jongere zus, Greet. Vader Jan is rietdekker en werkt zes dagen per week, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Op zondag is er de kerk. In zijn jonge jaren kijkt Maarten op naar zijn iets oudere broer, de diepste band krijgt hij later met zijn zus ook al wordt deze op zeker moment verstoord.
Maarten is een onzekere jongen wiens schoolprestaties te wensen overlaten. Vanaf zijn tienerjaren – nadat hij school verlaten heeft – vervult hij verschillende baantjes. Als verpleger in Rotterdam lijkt hij zijn roeping te hebben gevonden.
“Maar hij had gekozen voor het hogere. Liefde geven aan zieken en gebrekkigen. Die taak had hij zich opgelegd. Was het een roeping? Als hij een nat washandje legde op het voorhoofd van een koortsige zieke, als hij bij stervenden de lippen nat maakte en het onbetaalbare belang zag van zo’n eenvoudige handeling, dacht hij: ik zal dit blijven doen. Hoger werk is er niet.”
Het veelvuldige contact met meisjes/vrouwen verlamt hem echter en hij keert terug naar het ouderlijk huis. Maarten is een moederskindje, een ‘nestblijver’. De beschrijvingen van ontmoetingen met vrouwen zijn schrijnend, de zorg voor zijn ouders is benauwend. In die zin deed de stijl én het verhaal me regelmatig denken aan die andere Maarten: Jacob Maarten Arend Biesheuvel; de schuld die hij voelt richting zijn vader, die zich openbaart als Maartens einde nadert.
Rinus Spruit is geboren in 1946, in het Zeeuwse Nieuwdorp. Hij typeert zijn boeken als autofictie. Dat nodigt de lezer wellicht onbedoeld uit de auteur achter diens hoofdpersonen te zoeken. In het schrijfmagazine ZIN zegt hij daarover: ‘Ik heb de hoofdpersoon wat onnozeler gemaakt dan ikzelf ben. Ik heb mijn slechte eigenschappen uitvergroot en aan Maarten Kostwinder toebedeeld. Ik heb er mijn aardigheid in om mijn hoofdpersonen elke keer weer anders te beschrijven dan dat ik zelf ben. Dit allemaal om mijn romans beter te maken’. De korte zinnen, de sobere, directe stijl en de chronologische volgorde van het verhaal maken het boek zeer toegankelijk. Met regelmaat bekruipt je het gevoel dat je hem moet toeroepen “Doe eens wat, man, sluit die vrouw in je armen”. En even verwacht je dat het alsnog goed komt. Valavond van een nestblijver was een prettige kennismaking met deze auteur.
Maarten is een onzekere jongen wiens schoolprestaties te wensen overlaten. Vanaf zijn tienerjaren – nadat hij school verlaten heeft – vervult hij verschillende baantjes. Als verpleger in Rotterdam lijkt hij zijn roeping te hebben gevonden.
“Maar hij had gekozen voor het hogere. Liefde geven aan zieken en gebrekkigen. Die taak had hij zich opgelegd. Was het een roeping? Als hij een nat washandje legde op het voorhoofd van een koortsige zieke, als hij bij stervenden de lippen nat maakte en het onbetaalbare belang zag van zo’n eenvoudige handeling, dacht hij: ik zal dit blijven doen. Hoger werk is er niet.”
Het veelvuldige contact met meisjes/vrouwen verlamt hem echter en hij keert terug naar het ouderlijk huis. Maarten is een moederskindje, een ‘nestblijver’. De beschrijvingen van ontmoetingen met vrouwen zijn schrijnend, de zorg voor zijn ouders is benauwend. In die zin deed de stijl én het verhaal me regelmatig denken aan die andere Maarten: Jacob Maarten Arend Biesheuvel; de schuld die hij voelt richting zijn vader, die zich openbaart als Maartens einde nadert.
Rinus Spruit is geboren in 1946, in het Zeeuwse Nieuwdorp. Hij typeert zijn boeken als autofictie. Dat nodigt de lezer wellicht onbedoeld uit de auteur achter diens hoofdpersonen te zoeken. In het schrijfmagazine ZIN zegt hij daarover: ‘Ik heb de hoofdpersoon wat onnozeler gemaakt dan ikzelf ben. Ik heb mijn slechte eigenschappen uitvergroot en aan Maarten Kostwinder toebedeeld. Ik heb er mijn aardigheid in om mijn hoofdpersonen elke keer weer anders te beschrijven dan dat ik zelf ben. Dit allemaal om mijn romans beter te maken’. De korte zinnen, de sobere, directe stijl en de chronologische volgorde van het verhaal maken het boek zeer toegankelijk. Met regelmaat bekruipt je het gevoel dat je hem moet toeroepen “Doe eens wat, man, sluit die vrouw in je armen”. En even verwacht je dat het alsnog goed komt. Valavond van een nestblijver was een prettige kennismaking met deze auteur.
1
Reageer op deze recensie
