Lezersrecensie
Utopie of nachtmerrie?
Ik moet toegeven dat, toen ik de achterflap las, het me deed denken aan een soort reality show maar dan in de jaren '30, zonder camera's. Op een onbewoond eiland een droom najagen, een utopie, ontsnappen aan de hedendaagse onrusten en het dagelijks leven, wie heeft daar niet ooit eens naar verlangd?
Een arts, ik twijfel nog steeds of hij nou briljant was of knettergek, en zijn patiënte vertrekken naar een onbewoond eiland om daar een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen. De ontberingen op het Galapagos-eiland zijn gruwelijk, maar het lukt ze met de nodige tegenslagen, droogte, hitte, lichamelijke ongemakken om een plek te creëren waar ze hun dagen kunnen slijten.
Waar zij echter niet op hadden gerekend is de belangstelling van anderen die dezelfde droom willen verwezenlijken.
Bedrog, gekonkel, verdwijningen en zelfs een moord, niemand kan elkaar vertrouwen en iedereen verdenkt elkaar wel ergens van. Een aandacht zieke Barones met twee minnaars die gehuld in ondergoed met een revolver op haar heup rond paradeert spreekt geheel tot je verbeelding.
De auteur kreeg interesse voor dit waargebeurde verhaal toen ze onderzoek deed voor een ander boek.
Aan de hand van brievenpost, dagboekfragmenten en andere onderzoeken kon zij vrij precies reconstrueren wat er in die jaren op het eiland zich heeft afgespeeld.
De start van het boek was even lastig, waar gaat dit heen en wil ik wel doorlezen? Maar gaandeweg raakte ik steeds meer in de ban van dit verhaal. Er gebeurt zo veel in dit boek en het lijkt zo onwerkelijk dat ik mezelf eraan moest herinneren dat dit geen fictie is, maar echt gebeurd.
De vermakelijke schrijfstijl van de auteur en de wisselende perspectieven van de karakters in het boek maakt het boeiend om te lezen. Het is intrigerend en onheilspellend, verrassend en ontstellend.
Ik heb het boek met plezier gelezen en wil Hebban bedanken voor het toesturen van dit boek.
'Het eiland is een eiland van tragedie. Het is niet bedoeld voor menselijke bewoning. Dorst en dood is het lot van degenen die het proberen.'
Een arts, ik twijfel nog steeds of hij nou briljant was of knettergek, en zijn patiënte vertrekken naar een onbewoond eiland om daar een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen. De ontberingen op het Galapagos-eiland zijn gruwelijk, maar het lukt ze met de nodige tegenslagen, droogte, hitte, lichamelijke ongemakken om een plek te creëren waar ze hun dagen kunnen slijten.
Waar zij echter niet op hadden gerekend is de belangstelling van anderen die dezelfde droom willen verwezenlijken.
Bedrog, gekonkel, verdwijningen en zelfs een moord, niemand kan elkaar vertrouwen en iedereen verdenkt elkaar wel ergens van. Een aandacht zieke Barones met twee minnaars die gehuld in ondergoed met een revolver op haar heup rond paradeert spreekt geheel tot je verbeelding.
De auteur kreeg interesse voor dit waargebeurde verhaal toen ze onderzoek deed voor een ander boek.
Aan de hand van brievenpost, dagboekfragmenten en andere onderzoeken kon zij vrij precies reconstrueren wat er in die jaren op het eiland zich heeft afgespeeld.
De start van het boek was even lastig, waar gaat dit heen en wil ik wel doorlezen? Maar gaandeweg raakte ik steeds meer in de ban van dit verhaal. Er gebeurt zo veel in dit boek en het lijkt zo onwerkelijk dat ik mezelf eraan moest herinneren dat dit geen fictie is, maar echt gebeurd.
De vermakelijke schrijfstijl van de auteur en de wisselende perspectieven van de karakters in het boek maakt het boeiend om te lezen. Het is intrigerend en onheilspellend, verrassend en ontstellend.
Ik heb het boek met plezier gelezen en wil Hebban bedanken voor het toesturen van dit boek.
'Het eiland is een eiland van tragedie. Het is niet bedoeld voor menselijke bewoning. Dorst en dood is het lot van degenen die het proberen.'
1
Reageer op deze recensie
