Briljant geschreven zoals alleen Thomas Olde Heuvelt dat kan.

"Laat me je een verhaal vertellen..."
Jaimie Gunn houdt van verhalen, zijn vader is de beste verhalenverteller ter wereld. Als Jaimie's vader overlijdt, gaat hij op zoek naar verhalen van vreemden om betekenis te geven aan zijn vaders dood.
Hij ontmoet Sheila Higginbottom, een merkwaardige eenzaat die hem het begin van een levensgevaarlijk verhaal vertelt. Als je het einde hoort zul je sterven...

Thomas trapt meteen af met een spannend proloog rondom een BookTokker en dit grijpt je meteen naar de keel. De rillingen lopen over je rug en ik wilde meer van dit!
Het eerste deel van het boek is gruwelijk, zoals we gewend zijn van de auteur.

Gooi alles maar overboord als je begint in dit verhaal, want niets is wat het lijkt en Thomas/Jaimie laat je fantasie overuren draaien, je twijfelt aan wat echt is en wat niet en hoe dit in hemelsnaam in het hoofd van een schrijver kan ontstaan. Gruwelijk, ijzingwekkend en verbijsterend, ik vind 'm briljant!
Het tweede deel kom je in wat rustiger vaarwater met Jaimie, dit is een opmars naar het laatste deel van het verhaal en die is heftig! Hier vallen de puzzelstukjes op zijn plek en besef je hoe bizar, persoonlijk en origineel dit boek in elkaar zit. Een verhaal in een verhaal in een verhaal..

"Je hebt het literaire equivalent van een optische illusie geschapen."
Dit verhaal haalt trucjes met je uit, berooft je van je nachtrust, jaagt je angst aan en tóch wil je doorlezen.
En zeg nou zelf...als er staat 'Wat je ook doet, lees niet de laatste pagina", dan blijf je je afvragen wat er nou op die laatste pagina staat toch? Dit is een enorme trigger om te blijven doorlezen, hoewel het zonder die waarschuwing al een meesterwerk is!