Voor eeuwig

Het tweede deel van ‘Cirkel van Vier’ laat zien dat Julian ten Böhmer een erg rijke fantasie heeft. Zijn wereld is fascinerend en zoals het in dit boek wordt gepresenteerd doet hij zichzelf en zijn fantasie tekort als er niet nog een aantal boeken of series volgen, die zich in deze wereld afspelen.
Ergens doet de wereldopbouw denken aan ‘De Erfwachter’ (2017) van Atalanta Nehmoura. Dit komt door de natuur en de verschillende volkeren. Alleen ligt het accent in het boek van Ten Böhmer bij het epische en de scherpe tegenstelling tussen licht en duisternis en bij Nehmoura is het epische in combinatie met bewustwording belangrijk.
De Nijmeegse auteur gaat ook creatief om met het thema geesten. In de klassieke spookverhalen is schuld een hoofdmotief en is het spook een overblijfsel uit het verleden dat nog steeds van invloed is op het heden. In dit deel van ‘Cirkel van Vier’ is schuld vervangen door verlangen en dat levert enkele intrigerende geesten op, die door deze verfrissende benadering van het klassieke thema voor mijn gevoel ieder een novelle waardig zijn.
Daarnaast is er een scherpe tegenstelling in het verhaal tussen licht en duisternis. Dat levert een interessante dynamiek op, want voor mij laat ‘Voor Eeuwig’ juist zien dat er honderden tinten grijs zijn. Enkele personages belichamen dit onderwerp op een overtuigende en fantasierijke manier en dat maakt hen mysterieus, dynamisch en af en toe ongrijpbaar. Dit zorgt er voor dat de lezer meegesleept wordt in het verhaal.
Hoewel de invloed van J.R.R. Tolkien en Philip Pullmann hier en daar merkbaar zijn, laat Ten Böhmer zien dat hij een eigen geluid heeft. Dat doet hij doormiddel van zijn rijke verbeelding, gebruik van symboliek zoals de kroon, de frairs en wapens. Het lukt hem om op eigen wijze deze zo toe te passen dat ze de thematiek van het verhaal versterken en af en toe illustreren. Dat maakt het interessant om de ontwikkeling van deze jonge auteur te volgen.
En zo wordt ‘Voor Eeuwig’ een geslaagde opvolger van ‘De Dionon’. De auteur laat een eigen geluid horen, gaat creatief om met een klassiek thema uit de fantastische literatuur en introduceert personages waarvan ik denk dat de auteur zichzelf en zijn fantasie tekort doet als hij hen geen eigen serie geeft. Of in ieder geval een boek.