over een sterke vrouw en een cello

Het boek neemt je mee naar het begin van de vorige eeuw. Een woelige periode in de geschiedenis.
We volgen het verhaal van Gidia, een Nederlandse jongedame (‘s Hertogenbosch) uit een streng katholiek gezin die liefst van al wil los breken uit de weg die haar ouders voor haar hebben uitgetekend.
Ze komt na een tijdje erg tegen haar zin terecht in een psychiatrisch ziekenhuis waar ze als verpleegster aan de slag gaat.

En dan komt Jean in het ziekenhuis aan als nieuwe collega. Hij fleurt de dagen van de patiënten en van Gidia op met de prachtigste cello-muziek.
Jean is een Belg die uit Antwerpen komt en daar een leven als cellist leidde. Hij speelde er voor enkele van de grootste orkesten van het land.
Als de oorlog uitbreekt, ziet hij het niet echt zitten om zijn burgerplicht te vervullen en hij vlucht naar het neutrale Nederland.
Waarom koos hij om in de psychiatrie te gaan werken?
Dat verzwijgt Jean zorgvuldig.

Het is een prachtig vlot geschreven verhaal die de zoektocht van Gidia en Jean mooi verwoord.
Je voelt op elke bladzijde de passie van beiden om hun levensmissie te doen slagen.
Je krijgt een haarfijn beeld van het leven en de omgeving van beide personages.
Ik was onmiddellijk in het verhaal gezogen, zat mee op de tram in Brussel, hoorde Jean op zijn cello spelen,…
Dat psychiatrie en de eerste wereldoorlog me ook erg interesseren speelden ook wel mee.

Maar plots stopte de leesflow, zo op 50 bladzijden van het einde begon het me wat tegen te steken. Het voelde als een aangeplakt stuk verhaal, vluchtig geschreven om het geheel af te ronden.
De harmonie van ervoor was precies helemaal weg.
En toen alles weer samen kwam, werd het nog vluchtiger afgerond.
Een gemiste kans, jammer genoeg.
Daarom geef ik het boek maar 3 sterren. (Al wou mijn hart er ook wel 4 geven)