Een puzzel met ongelijke stukjes

Ik heb het geprobeerd, maar dit is niet een boek voor mij. Tijdens het boek heb ik me geërgerd aan de schrijfstijl, de vele onnodige witregels en de plotselinge wisselingen vanuit personage. Dan denkt hij ineens wat, terwijl zij zonet aan het woord was en zich zo en zo voelde. Come on, make up your mind, schrijfster, en kies één personage vanuit wie je in ieder geval één stukje tussen witregels beschrijft. Er zaten toch genoeg witregels in, dus dat zou niet zo moeilijk moeten zijn. Het idee achter de parallelle wereld is leuk bedacht, al was me nog niet alles duidelijk. Maar dat zal vast in deel twee meer uitgelegd worden. Een grappige bijkomstigheid was de vele bekende personen die erin verweven werden zonder hen daadwerkelijk bij naam te noemen. Ook had ik soms het idee dat verscheidene personages met naam een naam hadden gekregen die leken op een andere bekendheid. Bon Jon = Bon Jovi? Dat werd tijdens het lezen wel een leuke puzzel. Tegelijk vond ik die puzzel ook een gekke combinatie met de kinderlijke schrijfstijl. Als dit boek voor kinderen bedoeld was, dan werd er wel veel van hen verwacht qua kennis van bekende personen uit de oudheid en de muziekwereld e.d.

Al met al vond ik De kristallen sleutel een wirwar van stijlen, personages en doelgroepen. Het kwam over alsof de schrijfster het zelf ook niet helemaal wist. Een soort puzzel waarbij de puzzelstukjes qua grootte en formaat niet met elkaar overeen komen, waardoor het eindresultaat niet erg geslaagd is.