Liftend van emotie naar emotie, van teleurstelling naar euforie en opnieuw maar telkens weer levensveranderend.

Deze roman van Niels Droogenbroeck mocht ik via Hebban lezen en recenseren voor uitgeverij Manteau, standaarduitgeverij.be en beschrijft de reis naar Boedapest door twee liftende Belgische koppels, Jules en Yassine en Do en Stef. Jules en Yassine bereiken Boedapest nooit. Do en Stef wel, maar hun oorspronkelijke reden om naar Boedapest af te reizen, voelt aan het eind van de reis toch anders.

Beide teams leggen in grote lijnen dezelfde tocht af en het hele boek zit je als lezer te wachten wanneer de verhalen bij elkaar komen. De tweetallen maken bizarre avonturen mee, van achterna gezeten worden door een gewapende boer met honden, een vrouw met smetvrees die hen midden op de snelweg op de vluchtstrook achterlaat, een jointrokende chauffeur die hen levenslessen geeft, autopech, een gezin dat uiteenvalt tot het meest ontroerende ritje, een dementerende man, die Stef aanziet voor zijn eigen zoon. Stef verplaatst zich in de zoon en de echtgenote van de man hoort haar man dingen vertellen die ze niet wist. Terwijl ik nu terugdenk aan dat hoofdstuk, springen de tranen weer in mijn ogen.

Het boek deed mij in eerste instantie sterk denken aan een jonge vrouw van mijn middelbare school, die liftend door Frankrijk ging en zomaar verdween. Een reden voor mij om nooit te liften. Door dit boek begrijp ik het fenomeen liften nu iets beter, de spanning van het wachten op iemand die je mee wilt nemen, de euforie wanneer een auto daadwerkelijk voor je stopt en de spanning die er dan weer bij komt, bij wat voor persoon je in de auto stapt. Het kan die moederfiguur zijn, die je daarna nog een volle boodschappentas met snacks meegeeft, maar het kan ook zomaar anders gaan.

De auteur heeft de contrasten tussen de spanning van het wachten, de verveling van het lange wachten, de euforie van de stoppende wagen en de gespannen verwachting wat voor chauffeur het is, zo goed weergegeven, dat ik het thuis op de bank ook voelde. Liften zal ik nog steeds niet doen, maar ik snap nu wel waarom mensen überhaupt zouden willen liften.

De karakters van Jules, Yassine, Do en Stef zijn ook goed uitgewerkt. Door het boek heen zie je ze veranderen in reactie op elkaar. Heel knap gedaan.

De laatste bladzijde van het boek is een soort waarschuwing van de auteur, om niet alvast vooruit te spieken naar het eind. En hij heeft gelijk. Bij veel boeken heb je al wel een idee wat de afloop is, je leest het verhaal gewoon vanwege de weg naar die ontknoping toe. Maar dit boek heeft zo’n bijzondere ontknoping, die waarschijnlijk minder krachtig binnenkomt wanneer je het eind al weet. Ik ben blij dat ik nooit vooruit spiek en zeker met dit boek. Zonde van de impact. De auteur doet er goed aan deze waarschuwing op te nemen in zijn boek. Blijkbaar heeft hij dat bij zijn vorige boek ook gedaan. Voor mij een reden om ook zijn vorige boek, Limonade met Pulp, te willen lezen.

Voor mij als Nederlandse lezer was het taalgebruik even wennen. Veel Vlaamse uitdrukkingen, waarvan ik er wel veel kende door mijn Vlaamse vrienden, maar er stonden toch ook nieuwe parels tussen. Vooral de veelal Franse woorden bij Jules en Yassine waren regelmatig onbekend. Door de context wist ik wel waar het over ging, maar ik kende zeker niet ieder woord. Nog niet, trouwens.

Afsluitend: Een dikke aanrader om vanuit je luie stoel te liften naar Boedapest.