Dance Macabre van psychiatrische problemen en een vleugje voodoo.

Dit boek mocht ik ontvangen in het kader van de leesclub van Hebban. Mijn interesse werd gewekt door de uitnodigende tekst op de achterflap en de sneakpreview. Het verhaal gaat over twee antropologen, Valerie en Alex. Alex is een professor die geheel geïnfiltreerd is in een voodooclan. Valerie gaat naar Benin, waar Alex is, om zich in de voodoocultuur te verdiepen en hem te zoeken, aangezien er al langere tijd niets meer van hem vernomen is.
Mijn verwachting was dat er veel van binnenuit over voodoo verteld zou worden. Er wordt ook wel wat verteld over voodoo, maar niet echt verhelderend. Veel namen van diverse goden, een beetje over de structuur, maar niet hoe de mensen, de gelovigen, het zelf ervaren. Bovendien is dit een soort klooster, met in verhouding veel westerse mensen in de clan. Ik vraag mij dan af in hoeverre het een waarheidsgetrouw beeld van de voodoocultuur geeft. Het is mij uiteindelijk niet duidelijk geworden in hoeverre de schrijfster dat voor ogen had met haar verhaal. Misschien was het ook helemaal niet haar bedoeling om diepgaan over voodoo te schrijven, maar meer aan de kaak te stellen hoe er gebruik of misbruik gemaakt van de voodoocultuur, voor toeristische doeleinden. Hoe ethisch is het, om als toerist deel uit te willen maken van een religieuze ervaring? Is dat überhaupt wel mogelijk? En hoe ethisch is het, om stukjes van je religieuze cultuur voor geld aan te bieden aan toeristen? Als het je enige bron van inkomsten is, waardoor je je cultuur kunt blijven beleven, wordt het dan verantwoorder? Interessante vragen waar je na het lezen van dit boek over kunt blijven nadenken.
Wat mij uit de achterflap en de preview niet duidelijk werd, was dat het verhaal vooral ook over psychiatrische problematiek gaat. Valerie kampt met onverwerkte trauma’s uit haar jeugd en Alex lijkt uit meerdere persoonlijkheden te bestaan. Dat zou voor mij reden zijn geweest om het boek niet te lezen, maar is voor anderen natuurlijk juist wel een reden om het boek te lezen. Die groep wordt door de achterflaptekst niet getriggerd.
Uiteindelijk blijf ik achter met een heleboel vragen bij dit boek, dus impact heeft het zeker, ondanks dat ik het verhaal uiteindelijk niet heel boeiend vond. Daarom krijgt het boek van mij 3 sterren.