Prachtig verhaal over vier generaties Greenwood

Michael Christie is een Canadese auteur, die in 2011 debuteerde met een verzameling korte fictieverhalen. Zijn eerste ‘echte’ roman volgde vier jaar later, waarna het vijf jaar wachten was op ‘Greenwood’, dat naar het Nederlands vertaald werd door Anke ten Doeschate. In dat boek dat zijn wereldwijde doorbraak zou betekenen, spelen bomen een belangrijke rol, en dus deed Christie, gewezen timmerman en milieuactivist, heel wat opzoekwerk, onder andere naar hoe bomen met elkaar communiceren.

Het is 2038. De Grote Verdorring is een feit en er zijn in de hele wereld nog slechts een handvol bossen overgebleven. Jacinda alias Jake Greenwood werkt als gids op het Canadese Greenwood Island en heeft als taak een bende ongeïnteresseerde rijken te informeren over de laatste oerbossen. Wanneer plots een ex van haar opduikt en beweert dat haar familienaam niet toevallig dezelfde is als de naam van het eiland, kan ze dat eerst niet geloven. Wat volgt, is een reis door Jakes familieverleden, waarbij de waarheid langzaam maar zeker aan het licht komt. Christie neemt de lezer mee naar het begin van de twintigste eeuw en dan weer terug.

‘Er is een Chinese uitspraak waarop Willow al haar hele leven dol is: het beste moment om een boom te planten is twintig jaar geleden, het een-na-beste moment is nu. Hetzelfde geldt voor het behoud van het hele ecosysteem.’

Hoewel het boek zich grotendeels in het verleden afspeelt, heeft Christie er geen historische roman van gemaakt. Een bewuste en juiste keuze, want het familieverhaal op zich houdt de lezer meer dan voldoende in zijn greep. Aan de hand van de personages wordt de achtergrond van de gebeurtenissen sowieso duidelijk. Die personages zijn overigens schitterend uitgewerkt en samen vormen ze vier generaties Greenwood. Allemaal leiden ze geen al te makkelijk leven, soms door de keuzes die ze zelf maken, soms door de tijd waarin ze leven. Timmerman Liam, milieuactiviste Willow, zakenman Harris en landloper Everett, het zijn maar een paar van de namen die een plaats veroveren in het hart van de lezer.

Er is werkelijk geen enkel hoofdstuk in dit boek dat er minder toe doet of minder indrukwekkend is. Eveneens imponerend is de manier waarop Christie parallellen trekt tussen boom en mens, tussen bos en familie. Hij besteedt aandacht aan de vraag wat een familie tot een familie maakt. Veel meer dan de klimaatproblematiek is dat het thema van het boek. Natuurlijk hoopt Christie dat we beter voor onze wereld gaan zorgen, maar het is niet de kern van het verhaal.

‘[…] ook al zaag je hout kaarsrecht af en breng je het kaarsrecht aan, het leeft daarna verder, neemt vocht op, trekt krom en vervormt op onbedoelde wijze. Net als ons leven.’

‘Greenwood’ is een prachtig verhaal over vier generaties Greenwood. Een boek dat na verloop van tijd alleen maar meer begint te stralen. Hoewel het niet zo goed gaat met onze wereld, spreekt er toch hoop uit het boek. Hoop dat wij en de natuur het zullen redden. Christie is een auteur om in de gaten te houden.