Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Sarah Blau loopt een blauwtje

Guy Doms 12 januari 2021 Hebban Recensent
Met haar boek ‘De anderen’, vertaald door Hilde Pach, wil de Israëlische Sarah Blau (1973) in de eerste plaats iets vertellen aan haar moeder. Op deze bijzondere wijze wil de auteur duidelijk maken dat ze kinderloos gaat blijven. Over dit precaire thema hebben de twee dames nooit expliciet gepraat. Missie geslaagd, dus.

“Allemaal aantrekkelijk, allemaal goed geproportioneerd, allemaal intelligent, allemaal scherpzinnig, allemaal zwevend als een vlinder en stekend als een injectienaald voor een vruchtbaarheidsonderzoek, en allemaal tikkende tijdbommen, tiktak, tiktak, deurtje dicht.”

Dina Kaminer is doctor in de genderstudies. Men vindt haar vermoord terug in haar appartement. Met rood lippenstift staat het woord ‘moeder’ op haar voorhoofd geschreven. Tevens houdt ze een babypop in de armen.
De eenenveertigjarige Sheila is meteen de hoofdverdachte; zij was immers bij Dina op die bewuste avond. Meer nog, de twee zijn in een conflictsituatie uit elkaar gegaan. Tevens maakten beide vrouwen deel uit van een hecht groepje van vier studenten, door hun omgeving aangeduid als ‘de anderen’. Ze zijn anders omdat ze los van de orthodoxe leefwereld verder willen. Is Sheila een moordenaar, of is ze eventueel het volgende, rituele slachtoffer?

De korte inhoud klinkt alvast veelbelovend, fascinerend zelfs. Tijdens het lezen blijkt al snel dat hier andere elementen een belangrijke rol gaan spelen.
Deze lezer is van oordeel dat het verhaal niet moet bestempeld worden als een literaire thriller, maar eerder als een psychologische roman.
De anderen komt maar heel traag op gang; van spanningsopbouw is nauwelijks of helemaal geen sprake. Suspense is per slot van rekening een basisvereiste voor een thriller.
De focus ligt veeleer op de oude Bijbelse volksoverlevering over vrouwen die niet als onvervalste broedmachines willen functioneren. Dit is precies wat de schrijfster in het daglicht wil stellen. Om dat te realiseren maakt ze vooral gebruik van Sheila, het hoofdpersonage en tevens de ik-verteller. Deze laatste is meer dan behoorlijk uitgediept. De meeste karakters blijven evenwel tamelijk vlak.

“Ik blijf lachen, ook terwijl hij mij het zware grijze schort aantrekt. Tiktak, tiktak, deurtje dicht, kindje is nog niet in zicht.”

Het is zo jammer van de talrijk voorkomende herhalingen, meestal cursief gedrukt weergegeven. Deze wakkeren de reeds ontstane irritatie constant aan. De complexe - chaotische zeg maar - schrijfstijl van Sarah Blau maakt het geheel nog ietwat erger.
Het duurt behoorlijk lang, vooraleer je de ingewikkelde knoop (mondjesmaat) kunt ontwarren.
Bij deze lezer loopt Sarah Blau dit keer een blauwtje.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Guy Doms