Intrigerend stuk gemanipuleerde geschiedenis

Met De macht van één man, snedig vertaald door Gerard Suurmeijer, lanceert Tony Schumacher het derde deel van zijn succesvolle reeks alternatieve, historisch ingekleurde thrillers. Ook dit keer is de hoofdrol weggelegd voor zijn geesteskind John Henry Rossett.

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt Groot-Brittannië nog steeds bezet door de Duitsers. SS-kapitein Karl Bauer, een uitgekookte en uiterst gevaarlijke man, heeft de Amerikaanse consul in Liverpool vermoord. Als Bauer van de radar verdwijnt, moet de Londense politie-inspecteur Rossett op zoek gaan naar de gewelddadige Duitse officier. Bauer, alias 'de Beer', heeft vanaf nu nog maar één prioriteit: Rossett elimineren. Dit is echter niet zo eenvoudig, deze laatste vecht immers terug als een leeuw, met zijn 'eenmansleger\. Wie overleeft het en wie komt als winnaar uit de bus?

‘Hij zag de vuist aankomen, hard en snel. Hij voelde zich als een konijn in de koplampen.
John Henry Rossett stompte hem in zijn gezicht. Het was een goede stomp. Een Rossett-stomp. Rechtstreeks, doeltreffend en razendsnel. De meeste mannen zouden als een blok tegen de grond zijn gegaan.’

Er zijn veel meer verwikkelingen en diverse invalshoeken dan zuivere spanning in De macht van één man. Een grimmig, duister en gewelddadig verhaal; het zijn enkele kenmerkende elementen in het werk van Schumacher. Zoals gewoonlijk voert hij interessante en conflicterende persoonlijkheden op. Op die manier blijft het in elk geval boeiend. De machtsstrijd tussen het duo knap uitgediepte hoofdpersonen, de Beer (Karl Bauer) en de Britse Leeuw (John Rossett), laait fel op. De onschuldige lezer staat machteloos toe te kijken in het midden van de arena. 

Heb je de vorige delen – Tijden van duisternis en De Britse Leeuw – niet gelezen, verlies je een gedeelte van de anders verworven voorkennis. Tevens mis je de strakke connectie met Rossett. Onoverbrugbaar is het nochtans niet; De macht van één man lezen als een geïsoleerd verhaal blijft een optie.

'De jonge agent hief zijn linkerhand op en gebaarde dat Rossett kalm moest blijven door er licht mee te wuiven alsof hij een paard zacht op de flank klopte. Maar Rossett was geen paard.'

In zijn gekende gedecideerde en behaaglijke stijl geeft Schumacher volop gas. Toch gaat hij waarschijnlijk voor velen iets te ver in zijn niet te stoppen geestdrift. Een overdaad aan verhaallijnen en een arsenaal vol (vooral te vlakke) personages maken het geheel redelijk complex. Dit alles neigt enigszins naar warboel. Voor een keer valt de apotheose niet als een exploderende bom op je hoofd. Anderzijds dompelt de schrijver zijn schare trouwe fans onder in een intrigerend stuk gemanipuleerde geschiedenis.