Geen ruimte voor metaalmoeheid

Het was lang wachten op zijn nieuwe roman met de opmerkelijke titel God speelt drieband. De (vrije) Brugse stadsdichter Herman Leenders (1960) schreef heel wat dichtbundels bij elkaar, maar schrikt er niet voor terug om ook romans uit te brengen.

"Omdat Karl tot over zijn oren verliefd was geworden op de mooiste vrouw die hij tot dusverre had gekend en bekend, verdroeg hij haar kuren. Ze was te nemen of te laten (haar credo) en hij was vastbesloten om haar te nemen. Op een haar na hadden ze hetzelfde sterrenbeeld, en hun namen begonnen allebei met een k. Meer voortekens had hij niet nodig."

Ze woont in de Vlaamse Westhoek, is intelligent, tevens bijzonder aantrekkelijk en gracieus. Ja, welgesteld én een jonge weduwe is ze ook. Als een blok valt Karl voor Katrien, hopeloos verliefd is hij op haar. Zijn geluk is niet echt van lange duur; zijn leven neemt een nieuwe en totaal onverwachte wending. Dit kon hij vooraf niet voorspellen. Voortaan leidt hij een leven met hoge pieken van liefde en even diepe, deprimerende dalen. Karl speelt dan wel geen drieband met God, toch zou hij maar beter lief blijven tegen zijn Schepper… Het hoofdpersonage speelt immers hoog spel met zijn eigen lotsbestemming.

In God speelt drieband beschrijft Herman Leenders - op gebiologeerde wijze - hoe de menselijke geest positief en negatief wordt beïnvloed door liefdesrelaties. Hoe het hoofdpersonage Karl in al zijn verliefdheden zuurstofarme hoogtes bereikt, waardoor zijn hersens helemaal ijl worden. Hoe hij na een amoureuze toestand bijna te pletter stort. Dit alles met dank aan de liefdesaffaires die hij beleeft, met vrouwen van verschillende niveaus en met sterk uiteenlopende karaktertrekken. Cupido veroorzaakt enerzijds heel wat climaxen, anderzijds bezorgt hij ook heel wat decepties. Karl raakt betrokken bij hartstochtelijk geklungel; na elke mislukking likt hij braafjes zijn wonden.

Leenders draait er nooit omheen: in een krachtige, beeldende en heel concrete schrijftaal zet hij zijn verhaal neer. Hij heeft zelfs niet eens 180 pagina’s nodig om te schrijven wat hij wil vertellen. Hierdoor wordt deze korte roman ook nooit monotoon. Af en toe proef je de woorden van de geboren poëet die de auteur toch wel is. Het boek begint én eindigt met de bovenaardse schoonheid – voor heel wat mannen zelfs de ideale vrouw - die Grace Kelly ooit was. Het slot is niet echt een verrassing en zorgt er ook voor dat de cirkel uiteindelijk rond blijkt te zijn. Maar is dit echter ook zo voor het leven van Karl? In God speelt drieband is er geen ruimte voor metaalmoeheid.