Langdradige intro en geen wow-gevoel

In Lichte jaren, het eerste deel van de Cazalet-kronieken, belandt de lezer in Engeland. Het is 1937, een gouden tijd, de Tweede Wereldoorlog nadert echter snel. Elizabeth Jane Howard (1923-2014) schetst het leven van toen en zet het portret neer van de bemiddelde familie Cazalet en haar entourage. Je maakt erg uitgebreid kennis met heel wat personages die drie generaties omspannen. Het zijn allen mensen met een totaal verschillend karakter. Tijdens de zomer verblijven de Cazalets in hun landgoed in Sussex. Romantisch en rustig, zou je dan zeggen… Dit is het zeker niet voor alle bewoners.

Dit eerste deel komt maar bijzonder traag op gang. De introductie van de belangrijkste personages vergt heel wat tijd. Een stamboom is helemaal geen overbodige luxe, dit blijkt al snel tijdens het lezen. Het verhaal zelf kabbelt rustig verder. De auteur slaagt er evenwel heel mooi in, het leven van familie uit de betere middenklasse nauwkeurig te schetsen. Ook de late jaren dertig worden met gevoel voor precisie neergezet. Een wereld van intriges, intermenselijke verhoudingen, ambities, bedrog en glamour en glitter. Het is echter lang niet allemaal rozengeur en maneschijn, achter de opgeworpen façades.

Drie broers en hun ongetrouwde zus staan centraal in Lichte jaren. Toch zijn het ook de kinderen die heel met heel wat van de aandacht gaan lopen, en terecht. Zij bezorgen je immers heel wat aangenaam en af en toe boeiend leesplezier. Zelf vind ik deze roman eerder geschikt voor een vrouwelijk leespubliek, uiteraard zijn er de uitzonderingen.

Lichte jaren kun je beschouwen als een introductie, maar dan een die wat te langdradig werd uitgesponnen. Ik miste vooral een echt wow-gevoel… Ik ben evenwel van mening dat het tweede deel, dat zich afspeelt tijdens de oorlogsjaren, voor heel wat meer kruit en enthousiasme gaat zorgen!