Lugubere symfonie weerklinkt helder in het gekwelde lezershoofd.

Anouk staat niet zo graag in het middelpunt van de belangstelling. Toch valt het oog van collega Sven recht op haar. Het begin van een liefdesverhaal? Jazeker, maar het is er wel een met een heel scherp randje. Al snel wordt duidelijk dat Sven een (dit is geen spoiler!) onvervalste psychopaat is. De anders zo mooi begonnen relatie tussen de twee krijgt al snel een stevige barst. De enige echte Sven kan zich immers niet langer blijven verschuilen.

“Een koude hand sloot zich als een bankschroef om haar keel en kneep. Door de overrompelende kracht waarmee hij haar overviel, had ze niet het benul om zich te verweren. Haar laatste gedachte was: Dit was het dan. Ik ga dood.”

Ze is werkzaam als boekhouder. Als je haar ziet en hoort, stel je meteen vast dat Karin Hazendonk helemaal geen saaie kantoordame is. Ze schrijft zelfs snoeiharde thrillers die elementen bevatten uit het werk van Stephen King en Mo Hayder. De auteur is zeker niet vies van een potje horror met gruwelijke passages.
Met ‘Ongenadig’, haar nieuwste boek, zet ze een psychologische thriller neer. Het is een verhaal dat langdurig beklijft.
In haar typische toegankelijke schrijfstijl, waarbij de no-nonsense zinsbouw de deur nog verder voor je openzet, weet ze een keurige constructie neer te zetten.
Vanaf het eerste hoofdstuk (een mysterieus begin) dwingt ze de lezers haar niet in de steek te laten.
Ze gaat evenwel langzaam een eerder braaf van start. Totdat ze je middenin de gruwel dumpt en je walgelijke gebeurtenissen op je hoofd krijgt uitgestort.
Hazendonk is onverbiddelijk, net zoals een van haar protagonisten.
Je kijkt werkelijk onder de hersenpan van de belangrijkste personages.
Bijna honderd korte hoofdstukken en een epiloog later, sluit je verdwaasd het boek.

“Liefdevol had hij het bloed van haar voorhoofd geveegd. De incisie die hij de vorige avond had gemaakt, bloedde niet meer. Het menselijk lichaam was fenomenaal. Het had het vermogen om zich zonder hulp te herstellen.”

Karin Hazendonk is onvoorspelbaar, psychopaten zijn dat eveneens.
Je bent van mening dat je zeker weet hoe de vork aan de steel zit? Fout.
Flashbacks en steeds wisselende perspectieven leiden je naar een verrassende apotheose. Op geen enkel moment valt de vaart weg. Deze missie is knap geslaagd, dus.
Na het lezen weerklinkt deze lugubere symfonie, - die ‘Ongenadig’ ongetwijfeld is - helder in het gekwelde lezershoofd. Gelukkig is het maar fictie!