Dicht op de huid

Antiboy gaat over een persoon die wegens een erfelijke afwijking hun borsten laat verwijderen. In dit proces wordt duidelijk dat die geen implantaten wil, hoe vanzelfsprekend de chirurg dat ook vindt.

De verhaallijn in het heden wordt afgewisseld met die in het verleden, waar ook de worsteling met gender van de hoofdpersoon wordt beschreven. Dit gebeurt op een manier die voor veel mensen, jong en oud, herkenbaar zal zijn. Mijn favoriete onderwerp is dat waarin het gaat over de functie van kleding in het vinden of juist verbergen van jezelf. Antiboy doet kleding weg die ooit een belangrijke functie voor hun had. Een jurk waardoor mensen contact met hun maakten, een overhemd dat glad over de borstenloze borst valt.

Het vertelperspectief ligt bij de hoofdpersoon, in de ik-vorm, waardoor we dicht op hun huid zitten. Het verhaal is daardoor overtuigend en echt. Voor ik dit boek las had ik me niet ingelezen in de auteur, Valentijn Hoogenkamp. Inmiddels heb ik dat wel gedaan en blijkt het verhaal over de protagonist veel overeenkomsten te hebben met dat van Hoogenkamp zelf. Dit maakt het boek authentiek.

Toch is dit niet de enige succesfactor van Antiboy: de verhaalopbouw en de schrijfstijl smaken naar meer. Ik ga dan ook zeker ander werk lezen van de auteur!