Weinig optimistische arbeidersroman

Wie voor een dubbeltje wordt geboren, wordt nooit een kwartje, dat is de boodschap die Nadia de Vries meegeeft in Overgave op commando.

Het zit de in de beklemmende kuststad opgroeiende Schelvis niet mee. Ze blijft intellectueel achter, heeft een verplichte dienstplicht als afvalprikker en hoort haar moeder seks hebben met veel verschillende mannen. Wel vormt ze een vriendengroep met drie leerlingen die, net als zij, naar een speciale school gaan. Op een dag besluiten ze Pim te ontvoeren en hem iets aan te doen. Dit is echter het moment dat de vrienden zich tegen Schelvis keren en haar op haar beurt mishandelen. Schelvis vlucht uit haar dorp, maar het lukt haar niet om haar levenslot te ontvluchten: ze raakt dakloos en komt op haar reis allerlei mensen tegen die haar niet goed doen. Uiteindelijk keert Schelvis terug naar haar geboortedorp, waar ze oog in oog komt te staan met haar verleden, dat niet erg afwijkt van het heden. De boodschap van dit verhaal is dus niet erg optimistisch: je ontkomt niet aan je lot.

Het verhaal is interessant geschreven, maar niet erg geloofwaardig. Als je bedenkt dat Schelvis achterloopt op haar leeftijdsgenoten (zij gaat naar een speciale school), is haar intellectuele taalgebruik moeilijk te verkroppen. Ook de dingen die haar overkomen en het geweld dat tegen haar wordt gebruikt, is net iets te groots om geloofwaardig te zijn.

Ik heb het boek desondanks met plezier gelezen!