Zoektocht naar het geheim van de liefde

Het lijkt in eerste instantie een requiem: Verkleed in vreugde, een boek dat de auteur Marion Bloem schrijft om overeind te blijven na het overlijden van haar grote liefde en levenspartner Ivan Wolffers. Het boek beschrijft vele momenten, gelukkige en moeilijke, uit de 52-jarige relatie die de twee hadden voor zijn dood. De auteur gebruikt regelmatig de metafoor van een kralenketting voor dit boek: de verschillende elementen die de aard van hun liefde aaneen rijgen: van de allereerste kennismaking tot het moment van overlijden en alles daartussenin, dwars door elkaar heen en zonder duidelijke lijn. Soms had ik het gevoel dat ik niet wist waar het verhaal heen ging en hoe de verschillende beschreven ervaringen een samenhangend geheel zouden worden. Ook de auteur was zich hiervan bewust, want ergens schrijft ze dat het toch aardig is als er een lijn in het verhaal te zien is.

Die lijn heeft zij wat mij betreft gevonden: het boek is een antwoord op de vraag 'Wat is jullie geheim?', de vraag die hen werd gesteld op een jubileumfeestje en waarop de auteur op dat moment een antwoord gaf waarover zij zich jarenlang schuldig heeft gevoeld. De vraag werd hen ook in de jaren daarna nog vaak gesteld, en er kwam nooit een antwoord.

Ontroerend vind ik het dat Bloem het pijnlijk vindt dat die vraag haar nooit meer wordt gesteld nu haar man is overleden. Zij had moeite met die vraag, maar probeert hem in dit boek toch te beantwoorden. Het antwoord dat zij destijds gaf, en waarvoor zij zich schaamde, blijkt nu toch dichterbij de waarheid te liggen dan zij al die tijd dacht: het mogen hebben van geheimen voor elkaar.

De intieme en radicaal eerlijke verteltrant van Bloem geeft mij als lezer het gevoel heel dichtbij haar beleving van de belangrijkste liefde uit haar leven te komen. Ik heb meermaals meegehuild en voelde haar liefde en op momenten ook haar woede diep van binnen. Het lezen was een getuigenis die mij bovendien heel dicht bij mezelf en mijn eigen opvoeding bracht. Bloem is in hetzelfde jaar geboren als mijn eigen moeder en de manier waarop zij haar jongvolwassenheid beschrijft, doet mij denken aan mijn hippie-ouders, die mij ook op jonge leeftijd kregen. En ook zij hadden zorgen over mijn gezondheid, zoals Marion Bloem en Ivan Wolffers over die van hun zoon.

Wat mij ook bijzonder aanspraak, was de manier waarop Bloem en Wolffers elkaar volledig vrij lieten in hun relatie, of dit nu ging om werk, kunst of de liefde/seks. Ik herken dit in mijn eigen relatie en voel me thuis bij de openhartige manier waarop Bloem dit beschrijft.

Al met al vond ik het boek herkenbaar en emotioneel, en ook iets te veel: het effect op de lezer zou niet minder zijn als het boek de helft van de omvang zou hebben. Maar daar gaat het nu juist niet om: dit is precies wat Bloem nodig had in haar zoektocht naar zichzelf in een periode van rouw - en daarom helemaal goed.