Stadse flapuit ontmaskert de plattelandsidylle.

Hoe vind jij je weg wanneer je verhuist van de stad naar het platteland omdat je partner daar een baan krijgt?
Op een mild ironische manier vertelt de schrijfster over het leven als “aanhang”, over hun ervaringen als ouders van een pasgeborene en de ‘stugge’ dorpsbewoners. ‘De natuur praat niet en zoiets werkt door als je hier woont.’
Als ongeleid projectiel worstelt zij met de sociale conventies. Het vraagt om een nieuwe, kortere, manier van communiceren. Haar observaties over taal zijn verrassend en soms ontroerend.
‘Het was Ella’s laatste dag op de dagopvang, zij gaat nu naar groep één. (…) Het gaat zo snel, je kijkt naar de lucht om te zien of ze regenkleren aan moeten en als je weer omlaag kijkt, zijn ze weg. Twaalf meter per seconde, zegt Bent, volgens het weerbericht. Zij knikt.’
Hilarisch zijn de “Lieve-Mona”-achtige vraagrubriek die zij begint in de plaatselijke krant en haar eindeloze pogingen om het rijbewijs te halen. Zoals de rij-instructeur haar rijstijl karakteriseert: ‘Jij bent onberekenbaar, zegt Peter en hij klinkt bijna geïmponeerd, je hebt zowel iets van een beginneling, een demente bejaarde als een wegpiraat.’
Vermakelijk boek vol droge humor en wijsheid (tip voor de lezers van Frederik Backman)