Pleidooi voor een open blik, naar de natuur en vooral naar ons mensen.

Dit wordt een vreemde recensie….. ik ben er namelijk niet uit wat ik nu precies van dit boek vind.
Het houdt mij in ieder geval wel bezig, ook of juist na lezing. In eerste instantie trok het boek mij niet, de omslag en de summiere omschrijving spraken mij niet aan.
Door de nominatie op de shortlist van de Libris Literatuur prijs maakte het toch nieuwsgierig. En het viel niet tegen…. De eerste bladzijden las ik met veel plezier. Heel origineel met verrassende woordkeuze (‘het besturen van een trekker is een daad van soevereiniteit’, ‘..alsof een aardekleurige marker door het groen trekt’) en een compacte en toch lyrische schrijfstijl. (‘De toekomst zweeg, totdat ze aanbrak’)

Er zijn twee verhaallijnen, in het heden en 9000 jaar geleden. Over het veredelen van planten en socialisatie, hoe je hoort te zijn als vrouw. De schrijfster (een bioloog) trekt een parallel tussen hoe de natuur georganiseerd is en hoe wij de maatschappij hebben georganiseerd. Het hoofdpersonage is een androgyne vrouw die worstelt met acceptatie van hoe ze is en zij komt erachter dat ze in haar werk als veredelaar gewassen ook niet laat zijn zoals ze zijn.
Zij geeft de aarde een stem, middels sprekende wormen. Je wordt wat je weet, je voegt je ernaar. Die meer surrealistische uitwerking was niet aan mij besteed.

Als ideeën-roman zeker geslaagd, qua uitvoering haakte ik halverwege af.
Het is een boek waar je moeite voor moet doen…. Eigenlijk zou ik het voor een tweede keer moeten lezen maar er zijn nog zoveel andere boeken….