Over de kracht van verhalen

De Onzichtbaren zijn de talloze zielen die stilletjes onder het Sovjetbewind zijn weggekwijnd.
In deze roman wil de hoofdpersoon Pavel die onzichtbaren een stem geven. Hij vertelt over hun tragische geschiedenissen opdat ze in elk geval gehóórd worden.

Frank Nellen schotelt ons het verhaal voor van Dani, die opgroeit in een Oekraïens dorp in de Sovjet-Unie begin jaren zeventig. De dingen gaan er zoals ze gaan, gewoon, zo lijkt het, omdát ze zo gaan. Dat wil zeggen, totdat er een nieuwe jongen in het dorp neerstrijkt. Pavel is anders, hij valt op, en niet eens zozeer omdat hij maar één oog heeft. Nee, Pavel valt op omdat hij boeken leest, zich openlijk verzet tegen de tirannieke lerares van de dorpsschool en zijn kameraden verhalen vertelt. Zo jong als hij is, bezit hij “het vermogen om je met een handvol woorden te verplaatsen naar andere tijden en werelden. Zijn stem blies leven in de personen die je daar ontmoette. Hij trok hun ziel uit de vergetelheid en liet je in hun ogen kijken. Je bevond je werkelijk in een kolenmijn, of op een sneeuwvlakte vol kadavers en ondergesneeuwde kanonnen – in elk geval niet in de klauwen van ons alledaagse bestaan”.

Actueel én tijdloos tegelijk!
Als kritische noot de kanttekening dat het even duurt voordat je echt in het verhaal zit, het komt in het begin te ‘verzonnen’ over (wat heeft Nellen met Oekraïne of met het socialisme?).
Al met al een opvallende roman. Ook na het lezen blijft het verhaal je bezig houden….