Een origineel boek over klimaatverandering, het raakt je als lezer.

Ruim 50 jaar geleden zijn wij al gewaarschuwd: de eindeloze groei houdt geen stand. Voorstaande wetenschappers verenigd in de Club van Rome schreef er een rapport over. Als we niks veranderen komt er een onvoorstelbare hoop ellende op ons af. Ergens in de nabije toekomst. En toch gaan we gewoon door. Hoe komt dat? In deze essayroman, mix van non-fictie en fictie, probeert Alexander Nieuwenhuis daar antwoord op te geven. Door middel van bespiegelingen over onze verhouding tot de natuur zet hij echt aan tot reflectie. Fascinerend is bijvoorbeeld de manier waarop dieren zichzelf verplegen. De schrijver is zelf ook wildernisgids en dat merk je!
Door het persoonlijke, fictieve, verhaal van de kluizenaar is het geen droge materie. Bovendien maakt de mooie schrijfstijl het lezen aangenaam, bijv. “het dossende licht”
Mijn exemplaar van het boek zit vol met onderstrepingen van interessante passages:
- ‘Wie de toekomst voorspelt wordt niet gehoord als de voorspelling overeenkomt met de diepste angsten.’ Angst is geen goede katalysator van gedragsverandering. Angst is verlammend óf verdovend.
- ‘Het willen verklaren van iets kan soms dat wat je wilt verklaren doen verdwijnen”
- ‘Het onvermogen van mensen om een boodschap te horen die hun diepste overtuigingen in twijfel trekken’

Toch nog een kritische noot. De anonieme hoofdpersoon blijft enigszins wazig. Waarom besteed hij zoveel tijd aan zijn onderzoek naar de Club van Rome? En waarom komt hijzelf niet in actie?
Plus, een andere titel was misschien aansprekender geweest.

Ik heb het boek gelezen in het kader van de Hebban Debuutsprijs 2023, uit de longlist met 15 boeken. Het is niet genomineerd voor de shortlist.