Kijken, zien, waarnemen.

Kijken naar kunst, naar de mensen om je heen én naar jezelf.
Een mozaïek roman over één dag uit het leven van vijf personen, verbonden aan het Rijksmuseum Dutch Masters, het Dumas.
Onderweg naar hun werk bezien ze de werkelijkheid om zich heen en reflecteren ze op de afslag die hun eigen leven heeft genomen. Hun onvermogen keuzes te maken. Verandering willen maar niet weten hoe.
Het duurt mijns inziens wel lang (tot ruim over de helft van het boek) voordat het museum het decor is. Het draait vooral om de alledaagse, innerlijke ervaringen van de 5 mensen.
Verschillende stijlen en vertelvormen maken het boek afwisselend, soms langdradig.
Zonder plot maar met scherpe observaties en prachtige details nodigt het uit tot traag lezen.
En tot onderstrepen van al die mooie zinnen:

‘Denken kwam vaak neer op intensief en van heel dichtbij de menselijke domheid beschouwen’
‘Soms groeide er mos tussen de voegen, met daartussen oplichtend, als een zeil op een verder verlaten grijze zee, de felle toets van een weggesmeten filtersigaret.’
‘Hij merkte een cirkel van trillend licht op tegen het plafond. Als je er langer naar keek, werd het een kwal in glashelder water, een organisme dat zo weinig substantie bezit dat je er dwars doorheen kon kijken.’
"Het café verloste je van je eigen woonkamer muren, waar je hoogstens kon oefenen op de zes wanden van de kist."
‘Een relatie is een kralenketting-een reeks van met elkaar verbonden ervaringen die van buitenaf bezien op zich niet zo veel waard zijn, zonder duidelijk begin en evenmin met een zichtbaar einde.’
'Stel dat je ook, nee, stel dat je juist een biografie zou krijgen als je een mislukt leven had geleid. Als je de essentie van een solitair leven had leren kennen. De zeurende pijn van opeenvolgend falen. De nooit aangevangen veranderingen. Kostbare bezittingen noch nageslacht om ze aan na te laten. De geschiedenis zou het verhaal beperken tot de liggende streep tussen twee jaartallen.'