De Verdenking: grote thema's zonder dat het zware kost wordt

Het is 1948 als in Bern oud-politiecommissaris Bärlach opgenomen is in het ziekenhuis. Hij is ongeneeslijk ziek en komt zijn dagen door met lezen in tijdschriften en discussies met zijn vriend en behandelaar Hungertobel. Op het moment dat Bärlach een foto in het magazine Life ziet en daarop de reactie van Hungertobel, ontstaat de verdenking dat de man op de foto een voormalig ss-kamparts is die er gruwelijke praktijken op nahield. Op zijn eigen verzoek komt Bärlach in het ziekenhuis van deze man terecht op uit te vinden of het daadwerkelijk om dezelfde man gaat en op zoek te gaan naar gerechtigheid.

"De verdenking" is de tweede roman van de Zwitserse schrijver Friedrich Dürrenmatt en in 1990 opnieuw vertaald in het Nederlands.
Hoewel het boek maar 158 bladzijde telt, lees je het niet zomaar even weg. Het kost tijd om het verhaal tot je door te laten dringen en te overdenken wat sommige meer filosofische stukken zouden kunnen betekenen.

"Ook al is het misschien misdadig wat wij denken, voor onze gedachten mogen we niet bang zijn. Alleen als we ze tegenover ons geweten ook toegeven, kunnen we ze controleren en als we ongelijk hebben, overwinnen."

In korte tijd weet Dürrenmatt de lezer het verhaal in te trekken en niet meer los te laten. Hij snijdt grote thema's aan zoals schuld en boete en " het recht in eigen hand nemen", zonder dat het een zwaar boek wordt. Daarbij verweeft hij en passant ook nog een aantal mythische romanfiguren door het verhaal heen. Tot het einde toe blijft het boek spannend en lijkt het verhaal mooi afgerond totdat je nog even nadenkt over wat je nu gelezen hebt. Dan blijft het verhaal nog lang hangen.