Te weinig voor een blijvende indruk

Ginerva Lamberti (1985) schrijft korte verhalen die zijn verschenen in verschillende Italiaanse tijdschriften. In 2015 verscheen haar eerste roman. Iedereen slaapt in de vallei is haar derde roman en de eerst die in Nederland is uitgegeven. Manon Smits vertaalde dit boek naar het Nederlands.

Lamberti werd net als Gaia, één van de personages in het boek, geboren in de afkickkliniek San Partrignano en groeide op in dezelfde vallei. Dit maakt het boek deels autobiografisch.
Iedereen slaapt in de vallei vertelt het verhaal van drie vrouwen. Augusta, grootmoeder en moeder, als kind opgegroeid in een liefdeloos gezin waarbij ze al snel uitwerken moest. Eenmaal getrouwd met een oudere man gaat ze wonen in het gele huis in de vallei en wordt ze moeder van Costanza. Costanza is niet echt gewild.
‘Costanza, dochter van Tiziano die in elk geval een zoon wilde, en van Augusta die alleen maar een pop wilde.’
Om aan de troosteloze omgeving te ontsnappen, vertrekt zij uit de vallei om er na allerlei omzwervingen met man en dochter Gaia terug te keren. Er lijkt dan weinig aan de situatie en omgeving te zijn veranderd.

Het verhaal is fragmentarisch opgebouwd. De vele kleine stukjes die regelmatig afwisselen in tijd en vertelperspectief, zorgen ervoor dat je geconcentreerd moet lezen om de draad niet kwijt te raken. De jaartallen boven de hoofdstukken zijn het enige houvast dat je hebt.
De schrijfstijl van Lamberti is zeker in het begin, mooi en bij vlagen poëtisch te noemen. Echter naarmate het boek vordert nemen de afwisselingen in tijd en perspectief toe wat de leesbaarheid niet ten goede komt.
Naast de drie hoofdpersonage kent het boek nog tal van andere personages. Stuk voor stuk komen ze af en toe langs zodat je ze als lezer niet echt leert kennen. Hierdoor blijft het verhaal wat afstandelijk en is het moeilijk sympathie voor de personages op te brengen.
Het is knap hoe goed de schrijver de sfeer weet weer te geven. Het uitzichtloze en sombere van de vallei is voelbaar. Dit maakt het tot een wat droevig, weinig vrolijk stemmende roman.

Tegen het einde van het verhaal is er een klein beetje hoop dat het nog goed komt met de mensen in de vallei.
‘Hij vraagt: ‘En hoe gaat het met jou?’ Gaia denkt er even over na en antwoordt dan: ’Met mij is alles goed, ik ga naar zee.’
Met Iedereen slaapt in de vallei heeft Lamberti een boek geschreven dat de uitzichtloosheid en de moedeloosheid van de vallei en zijn bewoners goed heeft weergegeven, maar daarnaast te weinig indruk maakt om lang bij te blijven.