Lezersrecensie
Da Costa stelt teleur
Na het succes van haar romans Al het blauw van de hemel en De dagen die komen, is Waar de zon de sneeuw raakt de derde roman van Mélissa Da Costa ( 1990) die in Nederland verschijnt. Anne van de Straaten en Els Dekker vertaalden het boek uit het Frans.
In dit boek maak je kennis met de 20-jarige Ambre, een jonge vrouw die niet weet wat ze met haar leven wil en een 20 jaar oudere minnaar heeft. Na een mislukte zelfmoordpoging wordt ze min of meer gedwongen aan de slag te gaan in een berghotel. Naast Ambre werken er nog een aantal seizoensarbeiders in het hotel, mensen die allemaal hun eigen problemen en uitdagingen hebben. Langzaam leert Ambre, mede door de gesprekken en ervaringen die ze met haar collega’s heeft zichzelf beter kennen en te ontdekken wat ze met haar leven wil.
Hoewel het verhaal wat traag opgang komt weet het verhaal in het begin zeker te boeien en maakt het nieuwsgierig. Je leert Ambre goed kennen en ook al komt ze jonger over dan ze in werkelijkheid is, is dit niet direct storend. Storend is echter wel de bij vlagen rommelige schrijfstijl. Lange zinnen die net niet lekker lopen, tijdsaanduidingen die niet helemaal kloppen ( januari breekt aan terwijl het al februari is) en het niet consequent zijn in de gedragingen van personages. Ook het aantal ‘medische missers’ maken het verhaal niet geloofwaardiger. Het is met name de hoeveelheid van dit soort punten die gaan irriteren. De inhoud zelf kent veel herhalingen en daarbij zijn een aantal gebeurtenissen zo voorspelbaar dat het de beoogde spanning vrijwel volledig weg neemt.
Da Costa stipt, net als in haar eerdere romans, een aantal grote thema’s aan in haar verhaal zoals verlies, homoseksualiteit, vriendschap en persoonlijke groei. Toch lukt het haar niet hiermee een extra laag aan het boek te geven. Het blijft oppervlakkig en clichématig. Ook de geringe ontwikkeling van de personages geven geen echte verdieping aan het boek.
‘Ze kijken niet naar me omdat ik niet praat, en ik praat niet tegen ze omdat ze niet naar me kijken.’
‘We hebben allebei beleefd wat we wilden geloven dat we beleefden.’
De mooie beschrijvingen van de bergen en de natuur zijn de momenten dat het weer even genieten is en waar zeker het schrijftalent van Da Costa zichtbaar is. Helaas zijn deze in de minderheid.
Verwacht je een boek te lezen zoals haar bestseller Al het blauw van de hemel, dan wordt het lezen van Waar de zon de sneeuw raakt een teleurstellende ervaring.
In dit boek maak je kennis met de 20-jarige Ambre, een jonge vrouw die niet weet wat ze met haar leven wil en een 20 jaar oudere minnaar heeft. Na een mislukte zelfmoordpoging wordt ze min of meer gedwongen aan de slag te gaan in een berghotel. Naast Ambre werken er nog een aantal seizoensarbeiders in het hotel, mensen die allemaal hun eigen problemen en uitdagingen hebben. Langzaam leert Ambre, mede door de gesprekken en ervaringen die ze met haar collega’s heeft zichzelf beter kennen en te ontdekken wat ze met haar leven wil.
Hoewel het verhaal wat traag opgang komt weet het verhaal in het begin zeker te boeien en maakt het nieuwsgierig. Je leert Ambre goed kennen en ook al komt ze jonger over dan ze in werkelijkheid is, is dit niet direct storend. Storend is echter wel de bij vlagen rommelige schrijfstijl. Lange zinnen die net niet lekker lopen, tijdsaanduidingen die niet helemaal kloppen ( januari breekt aan terwijl het al februari is) en het niet consequent zijn in de gedragingen van personages. Ook het aantal ‘medische missers’ maken het verhaal niet geloofwaardiger. Het is met name de hoeveelheid van dit soort punten die gaan irriteren. De inhoud zelf kent veel herhalingen en daarbij zijn een aantal gebeurtenissen zo voorspelbaar dat het de beoogde spanning vrijwel volledig weg neemt.
Da Costa stipt, net als in haar eerdere romans, een aantal grote thema’s aan in haar verhaal zoals verlies, homoseksualiteit, vriendschap en persoonlijke groei. Toch lukt het haar niet hiermee een extra laag aan het boek te geven. Het blijft oppervlakkig en clichématig. Ook de geringe ontwikkeling van de personages geven geen echte verdieping aan het boek.
‘Ze kijken niet naar me omdat ik niet praat, en ik praat niet tegen ze omdat ze niet naar me kijken.’
‘We hebben allebei beleefd wat we wilden geloven dat we beleefden.’
De mooie beschrijvingen van de bergen en de natuur zijn de momenten dat het weer even genieten is en waar zeker het schrijftalent van Da Costa zichtbaar is. Helaas zijn deze in de minderheid.
Verwacht je een boek te lezen zoals haar bestseller Al het blauw van de hemel, dan wordt het lezen van Waar de zon de sneeuw raakt een teleurstellende ervaring.
1
Reageer op deze recensie
