Een verhaal dat verdient gelezen te worden

Muriel Barbery (Marokko, 1969) is een van de succesvolste schrijvers van Frankrijk, met meerdere bestsellers op haar naam. Het boek Elegant als een egel, uit 2006, is daar een voorbeeld van. Met haar nieuwste boek De droom van Kyōto, dat de longlist van de Prix Goncourt 2022 haalde, voegt ze opnieuw een boek toe aan haar oeuvre dat zeker de aandacht verdient. Martine Woudt heeft het boek prachtig vertaald.

Haro Ueno is een kunsthandelaar in Kyōto. De lezer maakt kennis met hem wanneer hij op zijn sterfbed ligt in een van de vele tempels van Kyōto, met uitzicht op een zentuin. Vervolgens word je meegenomen in zo’n 50 jaar van zijn leven. Haro is in alles echt Japans, hij wandelt graag door tempels, houdt van theeceremonies en is een groot liefhebber van sake. Het enige waarin hij niet Japans is, is in zijn voorkeur voor westerse vrouwen. Zo ontmoet hij Maud op een feestje van zijn vriend Tomoo. Maud is een mysterieuze Française en Haro brengt tien nachten met haar door. Dan gaat ze terug naar Frankrijk. Per toeval hoort hij dat ze zwanger is. Wanneer hij haar een brief schrijft om de verantwoordelijkheid op zich te nemen, krijgt hij een brief terug waarin Maud dreigt zelfmoord te plegen wanneer hij contact met haar of haar dochter Rose opneemt. Haro legt zich hierbij neer, maar zorgt er wel voor dat hij via een privédetective middels verslagen en foto’s op de hoogte blijft van het leven van Rose. In gedachten vertelt Haro zijn dochter over zichzelf en over Japan.

Wie De droom van Kyōto wil lezen, moet er goed voor gaan zitten en er de tijd voor nemen. De vaak lange zinnen bevatten veel bijzinnen en zonder aandacht raak je snel de draad kwijt. Echter, door de beeldende en soms ook poëtische schrijfstijl is dat zeker geen grote opgave. Barbery neemt je mee naar het mooie Japan, met zijn kersenbloesems en theeceremonies. Maar ook naar het mystieke wat Japan heeft, met zijn vele symboliek. Dat de betekenis van de symboliek niet altijd bekend is, is voor het verhaal nergens een probleem.

'Alles is onzichtbaar en alles ligt voor ons, dacht hij, niets is verborgen voor wie wil proberen te zien.'

De tijd speelt op verschillende manieren een rol in het verhaal, zo blijkt al uit de titels van de hoofdstukken. Er is een 'Ervoor', een 'Erna', een 'Lange tijd', een 'Ergens anders' en dat alles speelt zich af tussen 'Sterven' en 'Geboren worden'. Veel van Haro’s vrienden overlijden tijdens zijn leven en ook zijn eigen dood is voelbaar aanwezig in het verhaal. Toch wordt het verhaal nergens zwaar, het stemt eerder melancholisch en heeft iets troostrijks in zich.

'Daarna, toen alles afgelopen was, ging alles door.'

Hoewel er geen spectaculaire dingen gebeuren en de weinige opzienbarende gebeurtenissen op de werkelijkheid zijn gebaseerd, zoals de tsunami in 2011 en dus al bekend, is het moeilijk je los te rukken uit het verhaal. Samen met Haro hoop je als lezer dat hij zijn dochter Rose echt zal leren kennen in zijn leven. Maar ook wanneer dat niet zo zou zijn, kun je daar net als hij vrede mee hebben.

Muriel Barbery heeft met De droom van Kyōto een schitterende roman geschreven. Een verhaal dat je na het omslaan van de laatste bladzijde verstild achterlaat. Een verhaal dat het verdient om gelezen te worden.