De onmacht is voelbaar en irriteert

Caroline van Keeken (1988) is schrijver en journalist. Ze schreef de verhalenbundel ‘Zo worden wij niet’ en maakte een radiodocumentaire genaamd ‘Broederliefde’. ‘Avondmensen’ is haar debuutroman.

Wanneer oudste zoon Boris weer thuis komt wonen omdat hij tot de ontdekking is gekomen dat de luchtvochtigheid in zijn huis te hoog is waardoor hij, door eigen zoekwerk op Google, grote kans heeft op een vorm van kanker, heeft dat nogal wat consequenties voor de rest van het gezin.
Al vanaf de leeftijd van 14 jaar, toen Boris een bladblazer voor zijn verjaardag vroeg, vindt iedereen in het gezin dat er iets mis is met Boris. Over wat er precies mis is en wat daar eventueel mee moet gebeuren zijn vader Simon, moeder Heleen en de zussen Alice en Noor het niet met elkaar eens. Dit leidt er toe dat ieder zijn eigen plan trekt maar met weinig resultaat. De hele situatie heeft ook zijn weerslag op de relaties onderling. Heleen gaat op zolder wonen, Alice woont op kamers maar pakt haar spullen niet uit, Noor is de opstandigste en heeft woede uitbarstingen en Simon kijkt gelaten toe wat er allemaal gebeurt, doet daar niets mee en bespreekt het allemaal met zijn therapeute Marion.

Van Keeken laat vader Simon en zus Alice het verhaal vertellen. Afwisselend komen ze aan het woord en daarbij lees je vooral hoe zij de situatie ervaren. Van de gedachtewereld van Noor en moeder Heleen kom je weinig te weten. Ook hoe Boris over de gang van zaken denk, blijft voor de lezer onbekend. Op sommige punten is dat toch een gemis, je blijft als lezer naar een aantal verklaringen zoeken. Het gevolg is ook dat de personages wat vlak blijven en het soms moeilijk is je in hen te verplaatsen. Wel lukt het de schrijver om goed over te brengen hoe ingewikkeld een situatie kan zijn wanneer er een gezinslid min of meer ontspoort en er geen eensgezindheid binnen het gezin is hoe hier mee om te gaan. Die onmacht is voelbaar maar kan ook irriteren. Waarom doet niemand iets om de situatie te verbeteren.
Het verhaal , geschreven in korte heldere zinnen en rake observaties , leest vlot.

‘Ook al je de ander niet snapt, ging mijn vader verder, dan moet je erin blijven geloven, in de liefde, in het huwelijk, want vrijheid betekent alleen maar dat je elke avond alleen eet.’

Het hele boek blijf je wachten op iets, een uitbarsting of iets anders ernstigs. Maar wat dat zal zijn, dat blijft gissen. En dat niet weten dat is frustrerend maar ook zeker knap wanneer een schrijver je met dat gevoel, na de laatste bladzijde, achterlaat.