Te veel verhaallijnen en te weinig spanning

Als populairste crimeblogger bracht Geir Tangen (Noorwegen, 1970) in 2016 in eigen beheer zijn thriller debuut uit. Het meesterwerk werd als snel opgemerkt en opgenomen door de grootste uitgeverij in Noorwegen, Gyldendal. Nu komt Tangen met Hartenbreker, het tweede deel van de trilogie die hij wil schrijven over journalist Viljar Ravn Gudmundsson.

Tijdens een therapiesessie, nodig om de gebeurtenissen rondom het vorige moordonderzoek in Meesterwerk, wordt Viljar in paniek gebeld door zijn zoon Alexander. Alexander is na een feestje wakker geworden naast vriendin Emilie en die vriendin is dood. Viljar is ervan overtuigd dat Alexander onschuldig is. De bewijzen in het moordonderzoek onder leiding van Lotte Skeivoll wijzen echter alleen maar in de richting van Alexander.
Ook Lotte Skeivoll kamt nog met de traumatische ervaring van het vorige moordonderzoek, dusdanig dat ze niet goed in staat is om haar werk nog uit te voeren. Ze wordt op non-actief gezet. Dit weerhoudt haar en Viljar er niet van om zelf uit te zoeken wie verantwoordelijk is voor de dood van Emilie. Steeds meer komen zij tot de ontdekking dat het opkomende rechtsextremisme groepen ook Alexander en zijn vrienden in hun macht hebben.

Vanaf de eerste bladzijde is het meteen duidelijk waar het omgaat. Er wordt een jongen, Alexander, wakker na een feestje met veel alcohol en drugs met naast hem een meisje dat dood blijkt te zijn. Niemand weet hoe het komt maar er zijn wel veel getuigen die vertellen dat zij Alexander als laatste de slaapkamer hebben binnen zien gaan. Door zo te beginnen heb je de lezer meteen te pakken want vaak is de meest voor de hand liggende dader niet degene die de moord gepleegd heeft. Het speurwerk kan dus beginnen. In korte hoofdstukken, die steeds alleen aangeduid worden met plaats en tijd waar het verhaal zich bevindt, ontrollen zich verschillende verhaallijnen. Dit maakt het geheel regelmatig wat fragmentarisch en het kost af en toe moeite om het verhaal tot één geheel te maken. Dat de hoofdstukjes vaak afgesloten worden met een kleine cliffhanger houdt de lezer dan toch bij het verhaal.

Zowel Viljar als Lotte zijn verantwoordelijk voor het meeste speurwerk dat er wordt verricht. In Meesterwerk zijn beiden al neergezet als speurders duo en dat is in Hartenbreker niet anders. Als personages maken ze echter weinig ontwikkeling door. Viljar lijkt niets te leren van zijn fouten en Lotte blijft hangen in haar traumatische ervaringen zonder hier iets mee te willen doen. Het verhaal blijft hierdoor wat oppervlakkig.

Hartenbreker zorgt voor een aantal uren aangenaam leesplezier. Voor wie houdt van een spannend boek met het nodige politiespeurwerk komt met Hartenbreker wat bedrogen uit. Tangen heeft met dit boek iets te veel onderwerpen en verhaallijnen opgepakt, waardoor het een wat rommelig en oppervlakkig geheel is geworden. Hopelijk maakt hij dit in het laatste deel van de trilogie weer goed.