Lezersrecensie
Hartverwarmend hoeveel moois tuinieren kan brengen!
Achterflap:
Eastbourne Road, Londen. Tussen de huizen op nummer 77 en 79 ligt een gedeelde tuin. Ooit was het een prachtig stukje groen, een oase van rust in een bruisende stad. Nu is de tuin verwaarloosd en overwoekerd. Buren Winston en Bernice vinden dat niet erg. Ze mogen de tuin dan wel delen, meer hebben ze niet met elkaar gemeen. Maar op een dag wordt er een mysterieus pakketje bezorgd. Het zijn foto's van de tuin toen deze nog in bloei stond - levendig met bloemen en wilde dieren, toen hij bezocht werd door mensen uit alle hoeken van de gemeenschap. Probeert iemand hen wat te vertellen? Een zaadje is geplant: Winston en Bernice begraven de strijdbijl en trekken hun tuinhandschoenen aan. Terwijl ze omspitten en planten, schrobben en water geven, begint de tuin uit zijn winterslaap te ontwaken - en ook het ijs tussen Winston en Bernice begint te ontdooien. Kan de tuin helpen bij het opbloeien van het verloren groepsgevoel in de gemeenschap? Met een beetje hulp van de geheimzinnige tuinier die pakketjes blijft sturen, groeien Winston en Bernice steeds meer naar elkaar toe.
Recensie:
“De schemertuin” is een meeslepend en hartverwarmend verhaal geschreven door Sara Nisha Adams. Eerder verscheen van deze auteur al de titel “De troostbibliotheek”. “De schemertuin” gaat over twee buren die een enorme hekel aan elkaar hebben en het enige dat ze eigenlijk gemeen hebben is een gedeelde tuin, die er totaal verwaarloos bij ligt. Als er steeds maar foto’s blijven opduiken van hoe de tuin en altijd uitzag, besluiten Winston en Bernice samen de verwaarloosde tuin nieuw leven in te blazen, maar zal het ze wel lukken om de strijdbijl te begraven?
Je leest dit verhaal vanuit meerdere perspectieven en vanuit zowel het heden als het verleden. Juist doordat je inkijkjes krijgt vanuit alle hoeken, groeit het verhaal uit tot een mooi geheel. Je leert langzaamaan de personages en de gemeenschap kennen en zelfs de liefde voor tuinieren weet je te pakken te krijgen (zelfs als je geen groene vingers hebt). Het laat zien dat je samen een heel eind komt en dat je met elkaar meer kunt bereiken dan je misschien voor mogelijk hield. Dat het soms de kleine dingen die er toe doen.
De schrijfstijl van Sara Nisha Adams is liefdevol, vermakelijk, realistisch, levendig en hoopvol. Heel mooi hoe de gemeenschap weer nader tot elkaar komt alleen vanwege een tuin. Hoe fijn dat mensen elkaar weer opmerken, elkaar helpen, er mooie en hechte vriendschappen ontstaan en nieuwe herinneringen gemaakt worden. De auteur weet heel subtiel verschillende onderwerpen voorbij laat komen waar iedereen wel herkenning in kan vinden. Het is een verhaal dat je aan het denken zet en ervoor zorgt dat je ook weer zin hebt om de tuin in te gaan en om een praatje te maken met de buren. “De schemertuin” is een absolute aanrader!
Eastbourne Road, Londen. Tussen de huizen op nummer 77 en 79 ligt een gedeelde tuin. Ooit was het een prachtig stukje groen, een oase van rust in een bruisende stad. Nu is de tuin verwaarloosd en overwoekerd. Buren Winston en Bernice vinden dat niet erg. Ze mogen de tuin dan wel delen, meer hebben ze niet met elkaar gemeen. Maar op een dag wordt er een mysterieus pakketje bezorgd. Het zijn foto's van de tuin toen deze nog in bloei stond - levendig met bloemen en wilde dieren, toen hij bezocht werd door mensen uit alle hoeken van de gemeenschap. Probeert iemand hen wat te vertellen? Een zaadje is geplant: Winston en Bernice begraven de strijdbijl en trekken hun tuinhandschoenen aan. Terwijl ze omspitten en planten, schrobben en water geven, begint de tuin uit zijn winterslaap te ontwaken - en ook het ijs tussen Winston en Bernice begint te ontdooien. Kan de tuin helpen bij het opbloeien van het verloren groepsgevoel in de gemeenschap? Met een beetje hulp van de geheimzinnige tuinier die pakketjes blijft sturen, groeien Winston en Bernice steeds meer naar elkaar toe.
Recensie:
“De schemertuin” is een meeslepend en hartverwarmend verhaal geschreven door Sara Nisha Adams. Eerder verscheen van deze auteur al de titel “De troostbibliotheek”. “De schemertuin” gaat over twee buren die een enorme hekel aan elkaar hebben en het enige dat ze eigenlijk gemeen hebben is een gedeelde tuin, die er totaal verwaarloos bij ligt. Als er steeds maar foto’s blijven opduiken van hoe de tuin en altijd uitzag, besluiten Winston en Bernice samen de verwaarloosde tuin nieuw leven in te blazen, maar zal het ze wel lukken om de strijdbijl te begraven?
Je leest dit verhaal vanuit meerdere perspectieven en vanuit zowel het heden als het verleden. Juist doordat je inkijkjes krijgt vanuit alle hoeken, groeit het verhaal uit tot een mooi geheel. Je leert langzaamaan de personages en de gemeenschap kennen en zelfs de liefde voor tuinieren weet je te pakken te krijgen (zelfs als je geen groene vingers hebt). Het laat zien dat je samen een heel eind komt en dat je met elkaar meer kunt bereiken dan je misschien voor mogelijk hield. Dat het soms de kleine dingen die er toe doen.
De schrijfstijl van Sara Nisha Adams is liefdevol, vermakelijk, realistisch, levendig en hoopvol. Heel mooi hoe de gemeenschap weer nader tot elkaar komt alleen vanwege een tuin. Hoe fijn dat mensen elkaar weer opmerken, elkaar helpen, er mooie en hechte vriendschappen ontstaan en nieuwe herinneringen gemaakt worden. De auteur weet heel subtiel verschillende onderwerpen voorbij laat komen waar iedereen wel herkenning in kan vinden. Het is een verhaal dat je aan het denken zet en ervoor zorgt dat je ook weer zin hebt om de tuin in te gaan en om een praatje te maken met de buren. “De schemertuin” is een absolute aanrader!
2
Reageer op deze recensie
