De rest is confetti

In 'De rest is confetti' draait het allemaal om Lola en Abel. Lola de Winter droomt van een succesvolle carrière als top journaliste bij een gerenommeerde redactie. Voorlopig lijkt haar leven eerder wat weg te kabbelen bij de dorpskrant van Laagduinen waar Lola aan de slag is. Veel meer dan lokaal (klein) nieuws is er niet om artikels over te schrijven en de onderwerpen laten vaak te wensen over; zo is Lola de aangewezen journalist om een stuk over een nieuw hondentoilet of een geel parkbankje te schrijven. Ook op het vlak van de liefde lijkt het vuur en de passie wat verdwenen in haar jarenlange relatie met Diede. En dan krijgt Lola ineens de kans van haar leven! Toevallig loopt ze Abel van Engelen in de boekenwinkel tegen het lijf, een oud-inwoner van Laagduinen en voormalige medestudent op dezelfde middelbare school als waar zij studente was. In tegenstelling tot Lola heeft Abel het allemaal prima voor elkaar : na zijn middelbare studies groeide hij uit tot 1 van de bekendste Nederlandse cabaretiers. Hij doet Lola een aanlokkelijk voorstel: als zij hem helpt om iemand uit zijn verleden op te sporen, krijgt zij in ruil daarvoor een grote scoop die haar journalistieke carrière op de kaart kan zetten.

Ik kreeg dit boek in eerste instantie puur omwille van de cover in het oog. De kleurencombinaties en de titel zelf schreeuwen heel luid 'feelgood' en slaagden erin mij te overtuigen om de achterflap te lezen. Toen de achterflap mij eveneens aansprak, was de keuze al snel gemaakt om het boek uit te lezen.

Toch heeft dit boek mij op diverse manieren extra verrast in vergelijking met andere feelgoodromans. De schrijfstijl van Petersen is erg vlot, leest makkelijk en is doorspekt met een ietwat cynische humor. Het verhaal zelf kwam voor mij iets trager op gang dan de gemiddelde feelgood, maar eens je enkele hoofdstukken verder bent, is dat gevoel verdwenen. De hoofdpersonages zijn voor mij erg realistisch neergezet, elk personage heeft zijn positieve en minder positieve kantjes. Gezien het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van Lola, leer je haar als lezer het snelst en makkelijkst kennen. Maar ook de andere bijpersonages werden goed uitgewerkt. Daar waar ik in eerste instantie vooral het idee had dat het boek zou gaan over het naar elkaar toe groeien van de hoofdpersonages was dat zeker niet de enige verhaallijn in het boek. Zeemzoeterig is niet echt een etiket dat bij dit boek past. Zelf vond ik het jammer dat Lola en Abel weliswaar dichter naar elkaar toegroeiden, maar dat dit vooral heel traag verliep en nogal 'aan de oppervlakte' bleef (zo krijg je als lezer weinig te weten over het verleden van Abel), dus ik kreeg nogal het gevoel dat het verhaal zelf ook kabbelde. Door een onverwachte wending neemt het leestempo ineens enorm toe in de tweede helft van het boek, waardoor ik dan naar het einde toe wat op mijn honger bleef zitten en misschien zelfs nog meer had willen te weten komen hoe het nu alsnog verder afloopt.
Desondanks bleef het boek me van begin tot einde boeien, heeft Petersen ervoor gezorgd dat je pas laat achter de ware reden van Abel komt waarom hij nou net die persoon wil opsporen en heeft het boek absoluut een mooie diepgang !

3,5 sterren