Lezersrecensie
Akasha Kronieken van Linda Howe
Ik wilde dit boek graag lezen, omdat ik was geraakt en nieuwsgierig gemaakt door de woorden “Het universum leeft en heeft een geheugen”; net als ons aardse lichaam dus; ik was nieuwsgierig naar wat de schrijfster te zeggen had m.b.t. het universum. Ik had geen idee wat ik kon verwachten.
Het voorwoord ‘pakte’ me meteen vanwege de herkenning van het voelen van verbinding met een boom (of natuur in het algemeen) en ook met andere mensen. En de boodschap van een macht/kracht, het veld van genade, dat jou omringt en je onvoorwaardelijk liefheeft, gaf me een warm gevoel en herinnerde mij erg aan de woorden uit de bijbel, waar ik als kind mee opgegroeid ben. Die boodschap van genade heeft bij mij – toen ik na begon te denken over het leven en geloof – steeds meer plaatsgemaakt voor scepsis en de boodschap, die óók gepredikt werd in onze kerk, nl. dat we als mens geneigd zijn tot alle kwaad… Ik heb deze boodschap geloof ik vertaald als: “de mens is diep van binnen slecht, heeft allerlei duivelse neigingen, die zoveel mogelijk moeten worden onderdrukt en als mens kun je het nooit goed genoeg doen”. Dat dat een voortdurende strijd bij mij van binnen opleverde/oplevert, mag duidelijk zijn.
Ik vond het verrassend om te ervaren wat het opzeggen van het Pathway Prayer Process met me deed. Dit gebed is a.h.w. de ‘toegang’ tot de Akasha Kronieken en het deed wat met me: het was net of ik in een bepaalde staat belandde, gevoel van heiligheid en ontvankelijkheid, een gevoel dat ik me ook herinnerde van het bidden tot God, dat ik als kind deed. Kennelijk is dat de uitwerking van de gesproken woorden/klanken/trillingen in combinatie met de intentie. En ik herken deze ontvankelijke staat ook in mijn huidige leven, weet alleen nog niet goed hoe ik daar dan in beland.
Ik had een diepgaande ervaring na een keer gelezen te hebben in het boek: na het doen van de beginmeditatie, het toegangsgebed tot het openen van de Kronieken en het het lezen over het verschil in intuïtie en de Heren van de Kronieken: ik voelde letterlijk iets verschuiven in mijn lichaam, begon spontaan te huilen en ik voelde me even héél compleet, net of er een verloren gewaand stuk in mij, ineens weer terug was en dat vervulde me met verwondering, dankbaarheid, blijdschap en ook angst….
De ‘strijd’ tussen mijn gevoel van ontvankelijkheid/nieuwsgierigheid en mijn verstand werd door dit boek volop getriggerd. Ik heb een aantal keren ‘geprobeerd’ om me te richten op het openen van de Kronieken, de energie te ervaren en daarna ook vragen te stellen aan de Heren van de Kronieken. Het is een hele ontdekking om te ervaren in wat voor vorm de antwoorden van de Kronieken verschijnen; deze hoeven zeker niet in de vorm te komen van groot trompetgeschal of grote lichtflitsen, maar juist ook in de vorm van een subtiele lichamelijke verandering, een kleur of een zachte stem; bij mij roept dit dan weer heel veel vragen op, want “Wat zegt die kleur mij?”, “Is het niet gewoon mijn eigen stem?”, “Wat zegt die lichamelijke sensatie mij?”, maar ik zit dan dus alweer in de interpretatie van de signalen, terwijl ik deze ook ‘gewoon’ kan laten zijn en dankbaar mag zijn voor een reactie. M’n hoofd vindt het lastig om dit ‘gewoon’ maar te aanvaarden en hier tevreden mee te zijn. Er is geen bijbel, er zijn geen woorden of interpretatie van iemand anders om de ‘antwoorden’ te vinden en op terug te vallen; het gaat puur om de eigen beleving en ervaring; hoe lastig ik dat vind, heb ik nu weer mogen ervaren.
De schrijfster benadrukt, dat we met het lezen van onze eigen kronieken een instrument hebben om onze eigen spiritualiteit te vinden, te vertrouwen én verder te ontwikkelen zonder dat we afhankelijk worden van een bepaalde leer/stroming; dit laatste brengt nl. als risico met zich mee, dat we gaan luisteren naar een leider/onderwijzer, diens woord voor ‘waar’ opvatten en we zo weer afhankelijk worden, terwijl we volgens haar nu in een tijd leven dat we de mogelijkheid krijgen om op onze eigen ervaringen en gevoel te mogen gaan vertrouwen. En dat we in contact kunnen komen met een veld van genade, waardoor overgave mogelijk is, overgave aan het Leven zelf en het vertrouwen daarin.
Ik heb het hele boek gelezen, maar vond de laatste hoofdstukken eigenlijk een beetje ‘overbodig’: die gingen over het helen van jezelf en anderen m.b.v. het lezen van de Kronieken; vond ik wat veel, zeker omdat telkens ook weer de gebeden werden herhaald. Maar wat daarin beschreven stond, vond ik vaak erg voor de hand liggend en invoelbaar, maar daar zal mijn Reiki-achtergrond mede debet aan zijn. En het heeft er ook mee te maken wat je (verder) wilt met de Kronieken.
Kortom: een boek van hoop, vertrouwen en overgave, liefde, verantwoordelijkheid en autonomie, wat veel méér omvat dan het noemen alleen van deze woorden! Maar ook een boek voor mensen, die zelf de nieuwsgierigheid, wil en zelfdiscipline hebben (er wordt een initiatieperiode van 30 dagen aangehouden om vertrouwd te raken met de Kronieken) om hiermee aan de gang te gaan. Ik vind het een echt ‘doe-boek’, dat volgens mij meer geschikt is voor de wat ‘gevorderde’ zoeker naar spiritualiteit, het is niet echt toegankelijke materie.
Het voorwoord ‘pakte’ me meteen vanwege de herkenning van het voelen van verbinding met een boom (of natuur in het algemeen) en ook met andere mensen. En de boodschap van een macht/kracht, het veld van genade, dat jou omringt en je onvoorwaardelijk liefheeft, gaf me een warm gevoel en herinnerde mij erg aan de woorden uit de bijbel, waar ik als kind mee opgegroeid ben. Die boodschap van genade heeft bij mij – toen ik na begon te denken over het leven en geloof – steeds meer plaatsgemaakt voor scepsis en de boodschap, die óók gepredikt werd in onze kerk, nl. dat we als mens geneigd zijn tot alle kwaad… Ik heb deze boodschap geloof ik vertaald als: “de mens is diep van binnen slecht, heeft allerlei duivelse neigingen, die zoveel mogelijk moeten worden onderdrukt en als mens kun je het nooit goed genoeg doen”. Dat dat een voortdurende strijd bij mij van binnen opleverde/oplevert, mag duidelijk zijn.
Ik vond het verrassend om te ervaren wat het opzeggen van het Pathway Prayer Process met me deed. Dit gebed is a.h.w. de ‘toegang’ tot de Akasha Kronieken en het deed wat met me: het was net of ik in een bepaalde staat belandde, gevoel van heiligheid en ontvankelijkheid, een gevoel dat ik me ook herinnerde van het bidden tot God, dat ik als kind deed. Kennelijk is dat de uitwerking van de gesproken woorden/klanken/trillingen in combinatie met de intentie. En ik herken deze ontvankelijke staat ook in mijn huidige leven, weet alleen nog niet goed hoe ik daar dan in beland.
Ik had een diepgaande ervaring na een keer gelezen te hebben in het boek: na het doen van de beginmeditatie, het toegangsgebed tot het openen van de Kronieken en het het lezen over het verschil in intuïtie en de Heren van de Kronieken: ik voelde letterlijk iets verschuiven in mijn lichaam, begon spontaan te huilen en ik voelde me even héél compleet, net of er een verloren gewaand stuk in mij, ineens weer terug was en dat vervulde me met verwondering, dankbaarheid, blijdschap en ook angst….
De ‘strijd’ tussen mijn gevoel van ontvankelijkheid/nieuwsgierigheid en mijn verstand werd door dit boek volop getriggerd. Ik heb een aantal keren ‘geprobeerd’ om me te richten op het openen van de Kronieken, de energie te ervaren en daarna ook vragen te stellen aan de Heren van de Kronieken. Het is een hele ontdekking om te ervaren in wat voor vorm de antwoorden van de Kronieken verschijnen; deze hoeven zeker niet in de vorm te komen van groot trompetgeschal of grote lichtflitsen, maar juist ook in de vorm van een subtiele lichamelijke verandering, een kleur of een zachte stem; bij mij roept dit dan weer heel veel vragen op, want “Wat zegt die kleur mij?”, “Is het niet gewoon mijn eigen stem?”, “Wat zegt die lichamelijke sensatie mij?”, maar ik zit dan dus alweer in de interpretatie van de signalen, terwijl ik deze ook ‘gewoon’ kan laten zijn en dankbaar mag zijn voor een reactie. M’n hoofd vindt het lastig om dit ‘gewoon’ maar te aanvaarden en hier tevreden mee te zijn. Er is geen bijbel, er zijn geen woorden of interpretatie van iemand anders om de ‘antwoorden’ te vinden en op terug te vallen; het gaat puur om de eigen beleving en ervaring; hoe lastig ik dat vind, heb ik nu weer mogen ervaren.
De schrijfster benadrukt, dat we met het lezen van onze eigen kronieken een instrument hebben om onze eigen spiritualiteit te vinden, te vertrouwen én verder te ontwikkelen zonder dat we afhankelijk worden van een bepaalde leer/stroming; dit laatste brengt nl. als risico met zich mee, dat we gaan luisteren naar een leider/onderwijzer, diens woord voor ‘waar’ opvatten en we zo weer afhankelijk worden, terwijl we volgens haar nu in een tijd leven dat we de mogelijkheid krijgen om op onze eigen ervaringen en gevoel te mogen gaan vertrouwen. En dat we in contact kunnen komen met een veld van genade, waardoor overgave mogelijk is, overgave aan het Leven zelf en het vertrouwen daarin.
Ik heb het hele boek gelezen, maar vond de laatste hoofdstukken eigenlijk een beetje ‘overbodig’: die gingen over het helen van jezelf en anderen m.b.v. het lezen van de Kronieken; vond ik wat veel, zeker omdat telkens ook weer de gebeden werden herhaald. Maar wat daarin beschreven stond, vond ik vaak erg voor de hand liggend en invoelbaar, maar daar zal mijn Reiki-achtergrond mede debet aan zijn. En het heeft er ook mee te maken wat je (verder) wilt met de Kronieken.
Kortom: een boek van hoop, vertrouwen en overgave, liefde, verantwoordelijkheid en autonomie, wat veel méér omvat dan het noemen alleen van deze woorden! Maar ook een boek voor mensen, die zelf de nieuwsgierigheid, wil en zelfdiscipline hebben (er wordt een initiatieperiode van 30 dagen aangehouden om vertrouwd te raken met de Kronieken) om hiermee aan de gang te gaan. Ik vind het een echt ‘doe-boek’, dat volgens mij meer geschikt is voor de wat ‘gevorderde’ zoeker naar spiritualiteit, het is niet echt toegankelijke materie.
2
Reageer op deze recensie
